ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ας πουμε οτι ειμαι η Ιωαννα. Ειμαι 17. Οπως καταλαβατε απο τον τιτλο δινω πανελληνιες. Δυστυχως, στην αρχη ηταν ολα καλα, μετα η χαλια ψυχολογια μου με παρεσυρε με αποτελεσμα να νιωθω εντελως απροετοιμαστη για το τελος. Γενικοτερα, ειμαι πολυ αγχωδης τυπος και απλα,πλεον,το χω αποδεχτεις πως δεν προκειται να γραψω και κατα συνεπεια να περασω καπου. Το θεμα που με απασχολει περισσοτερο ειναι οι γονεις μου. Ειναι φορες που διαβαζω και ειναι και φορες που απλα ξεκουραζομαι γιατι απλα θελω λιγη ησυχια για να μπορω να ανταπεξελθω σε περισσοτερα. Την ησυχια μου ,λοιπον, την βρισκω συνηθως στην μουσικη. Το τραγικο της υποθεσης ειναι οτι με πιανουν παντα την ωρα που ξεκουραζομαι με αποτελεσμα να πιστευουν πως δεν κανω τιποτα απολυτως. Ενταξει ολα αυτα, δεν τα αφηνω να με επηρεασουν αλλα το γεγονος οτι με ειρωνευομαι με εξοργιζει. Σιχαινομαι την ειρωνεια και ,πλεον, την αντιμετωπιζω απο τους ιδιους μου τους γονεις. Γενικοτερα, δεν τσακωνωμαι μαζι τους αλλα οταν το κανουν αυτο θελω τοσο πολυ να πω πραγματα που δεν θα ακουγε κανενας να βγαινουν απο το στομα μου. Πραγματικα, δεν βρισκω καμια στηριξη ,μοναχα ειρωνεια, ειρωνεια και παλι ειρωνεια.Να σημειωθει, πως σε γενικες γραμμες ακουνε πολλες φορες καλα λογια απο τους καθηγητες αλλα εννοειται πως δεν κρατανε καν τα καλα λογια. Στο μυαλο τους κολλαει μονο το ""μπορει να προσπαθησει και περισσοτερο'''. Αληθεια νιωθω οτι δεν την παλευω αλλο. ΜΙΣΩ την ειρωνεια και την δεχομαι απο τα αγαπημενα μου προσωπα τα οποια δεν το καταλαβαινουν καθολου και συνεχιζουν ακαθεκτη. Πως θα το αντιμετωπιζατε ολο αυτο; Τι εχετε να πειτε/σχολιασετε; Ταυτιζεται κανεις;;Ευχαριστω για τον χρονο σας.Με αγαπη και πολυ,πολυ αγχος, μια απελπισμενη εφηβη που φετος δινει...