ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από δύο χρόνια ανεργίας βρήκα επιτέλους δουλειά. Κανονική, 8ωρο, με μισθό σχετικά αξιοπρεπή. Και ενώ θα έπρεπε να πετάω από τη χαρά μου, αυτές τις 3 μέρες που δουλεύω έχω ακούσει τα πάντα από γνωστούς και φίλους. Από το "αν πληρωθείς να μου γράψεις" μέχρι "σου την έπεσε το αφεντικό ή όχι ακόμα;". Γενικά όλοι είναι με την καλή κουβέντα στο στόμα.. Δεν υπάρχει κανείς εκτός από την οικογένειά μου για μοιραστώ τη χαρά μου. Και δεν ήταν τέτοιοι άνθρωποι οι φίλοι μου... Ήταν άνθρωποι χαρούμενοι και αισιόδοξοι, που χαίρονταν με τη χαρά μου περισσότερο και από εμένα. Και σκέφτομαι πως κι εγώ τα ίδια θα σκεφτόμουν αν ερχόταν ένα πρωί η φίλη μου και μου έλεγε πως βρήκε κανονική δουλειά. Πως γίναμε έτσι ρε γαμώτο;