ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...είμαι ένα συνονθύλευμα πολλών μικρών χαοτικών συνόλων. Είναι φυσιολογικό; Είμαστε έτσι γενικότερα από τη φύση μας ή οι συνθήκες μας διαμορφώνουν, φτάνουν σε τέτοια δυσλειτουργικά μοτίβα; Επαναλαμβανόμενα μοτίβα με κοινή κατάληξη. Και όλη την ανάλογη γκάμα διακύμανση-συναισθημάτων. Τόσο που αν κάνεις ένα βήμα πίσω ή πεις είμαι σκηνοθέτης για λίγο, περνάς στην αταραξία. Κοιτάς κι αναφωνείς "Πφφ! Είναι όλα τα ίδια στο βάθος". Παράδειγμα, περνάω φάση που μου αρέσει κάτι ή κάποιος πολύ κι αν πέσω με τα μούτρα ξέρω ότι σε "χ" χρονικό διάστημα θα έχω κορεστεί. Το αφήνω, ίσως σαν το τελευταίο ανάχωμα επιθυμίας, να υπάρχει κάπου εκεί και σαν φάρος να στέλνει ένα φως αισιοδοξίας. Η αισιοδοξία είναι η κατεύθυνση μου, αλλά το μονοπάτι δύσκολο. Ή μάλλον η θάλασσα αγριεμένη και το σκαρί έχει καπετάνιο και πυξίδα σπασμένη. Εκτιμώ τα πάντα, ως και το πιο μικρό. Έχω το δέος που έχει ένας ταξιδιώτης, αλλά ο χάρτης μου είναι κατεστραμμένος; Δεν ψάχνω στάνταρ μονοπάτια, όχι. Ψάχνω συνταξιδιώτες ομοιοπαθείς, που να μη φοβούνται να δεχτούν το πόσο σπασμένοι είναι. (Το πόσο ευάλωτοι ή ιδιαίτεροι σαν ανθρώπινη φύση είμαστε γενικά) Και να δουλέψουν με αυτό. Πάνω σε αυτό, προς αυτοβελτίωση αλλά και προς γενικό καλό. Ταυτίζεται κανείς; Ακούει;