ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασαν έτσι πολλές μέρες και νύχτες. Με εμένα να περιτριγυρίζω στο απέραντο αυτό δάσος. Η δυσκολότερη στιγμή ήταν την πρώτη νύχτα. Ναι το γνωρίζω ήδη πώς αυτό σας φαίνεται λογικό μα, ένιωσα πραγματκά την βαθύτερη μοναξιά που θα μπορούσε να νιώσει ένας άνθρωπος. Ήταν λοιπόν το απέραντο δάσος, τα βουήσματα των φύλλων από τον άνεμο,ο επιβλητικός ουρανός με τα άστρα που φαίνονταν αμέτρητα μα στην πραγματικότητα δεν περνούσαν τις 3000, και Εγώ. Η απόλυτη άβυσσος. Με μεγάλη μου έκπληξη παρ’όλα αυτά, κάθε μέρα που περνούσε ένιωθα να αλλάζει μορφή σταδιακά όλο μου το είναι. Ναι Εγώ. Ερχόμουν όλο και περισσότερο σε ουσιαστική και εσωτερική επαφή με τον εαυτό μου. Ναι Εγώ. Και ήταν αλήθεια. Ειχα πραγματικά αλλάξει. Η βάρβαρη ομορφιά της φύσης συγκρουόταν ολοένα και περισσότερο με τους παλμούς της καρδιάς μου, που πλέον άκουγα πιο καθαρά από ποτέ άλλοτε. Αυτός ο προηγούμενα πολύ ασήμαντος χτύπος που θεωρούσα δεδομένο μέσα σε δευτερόλεπτα είχε αποκτήσει απόλυτο και αδιάψευστο νόημα. Ναι, Εγώ έγινα και πάλι ένα με τον ευαυτό μου, με εμένα! Ναι Εγώ τώρα καταλαβαίνω και βλέπω πραγματικά πόσο μα πόσο λάμπουν τα αστέρια για τον εαυτό μου, για εμένα! Ναι, Εγώ είμαι τώρα πια ζωντανή!