ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
20.5.2016 | 13:34

Δε μπορω να ξεπερασω

...τον τοκετο μου..με επιασαν οι πονοι κ μεσα σε 3 ωρες πονουσα ανα τριλεπτο...χαιρομουν γιατι πλησιαζα ολο κ πιο κοντα στο να αντικρυσω την κορη μου...πηγαμε στο νοσοκομειο κ ο γιατρος μου ειπε να γυρισω σπιτι..διαστολη 1 κ να παω παλι το πρωι...γυρισα...πονουσα ανα τριλεπτο,εκανα ζεστά ντουζ κ ολα οσα ειχα μαθει στη ψυχοπροφυλακτικη μου....πηγα στις12 το μεσημερι...διαστολή 2...ο γιατρος μου έκανε εισαγωγη λόγω λεπτου τραχηλου αλλιως θα με έστελνε σπιτι...οι πονοι ατελειωτοι....εφτασα σε διαστολη 4 το απογευμα στις 7...τοτε μου εκαναν επισκληριδιο οπου επιταχυνθηκε κ η διαδικαδια...κ επιτέλους σε μια ωρα διαστολη 10...τελεια....αρχισα να σπρωχνω η μικρη πολυ ψηλα...έσπρωχνα με ολη μου τη ψυχη οταν ερχονταν οι πονοι....αλλα η μικρη είχε αλλα σχέδια...δεν είχε μπει στη λεκάνη μου οπως επρεπε κ αυτο την κραταγε ψηλα...έκανε κ κακακια της μεσα μου...ετσι ο γιατρός ειπε να εροιμασουν χειρουργείο.....έπεφταν οι παλμοι της...μου ειπε οτι δε γίνεται αλλιως...τελικα πηγαμε χειρουργείο... Εχουν περασει 2 μηνες κ ακομη να ξεπερασω το γεγονος οτι εφτασα στην πηγη κ δεν ηπια νερο...τα εχω βαλει με τον εαυτο μου....μιλησα στο γιατρο μου κ στον άντρα μου φυσικα κ με στηριζουν κ οι 2....με στηριζει φυσικα κ η κορη μου με το χαμογελο της...την υπεραγαπω....Δυστυχώς ομως το σκεφτομαι ακομη...κ ουτε την τομή δε θελω να αντικρυσω....
8
 
 
 
 
σχόλια
Σε νιωθω.. εμενα μου στοιχισε πολυ που δεν τα καταφερα με το θηλασμο. Θυμαμαι την πρωτη φορα που της εδωσα ξενο γαλα εκλαιγα και ενιωθα αποτυχημενη, οτι της κανω μεγαλο κακο.. Οι ορμονες χορευουν μετα τη γεννα και καποια πραγματα τα βλεπουμε πολυ δραματικα. Μη νιωθεις ασχημα κ τυψεις, εισαι πολυ ευαισθητη αυτη την περιοδο και ειναι απολυτα φυσιολογικο! Δωσε την ευκαιρια και στους δικους σου ανθρωπους να σε στηριξουνε, μιλησε τους.. και αν δε δεις βελτιωση στον τροπο που νιωθεις μιλα με καποιον ειδικο. Να θυμασαι πως με τον καιρο θα σου μεινει μονο η γλυκια αναμνηση και η τομη θα γινει το αγαπημενο σου σημαδι γιατι απο κει βγηκε η σουσουραδα σου!Να τη χαιρεστε! ♡
Με το θηλασμό ευτυχως τα καταφεραμε..απλα εφυγα για αθηνα(ζω 5.5 ωρες μακρια) βρηκα γιατρο υπέρ του φυσιοκογικου τοκετού έκανα τα μαθηματα μου..ολα ημουν ετοιμη για την απολυτη αισθηση μιας κ το επαγγελμα μου εχει να κανει με μωρα κ μετα απο 22 ωρες τσουπ η μπεμπα μου με καισαρικη....τέλος παντων προσπαθω να τα βρω με τον εαυτο μου...μιλησα κ στο γιατρο μου κ ειμαι λιγο καλλιτερα...η μπεμπα μας τρελαινει μερα με τη μερα....
Ναι καταλαβα τι εννοεις για αυτο και νομιζω οτι πρεπει να εστιασεις στα θετικα της υποθεσης που ειναι πολλα.Και εγω πιστευω οτι αν συνεχισει να σε δυσκολευει καλο θα ηταν να επισκεφθεις καποιον ψυχοθεραπευτη, σιγουρα θα σε βοηθησει!
Πραγματικα συγχωρεσε με αν φανω καπως αναισθητη αλλα δε μπορεις να ξεπερασεις τι ακριβως?Καταλαβαινω οτι ειχες προετοιμαστει για φυσιολογικο τοκετο αλλα η ουσια της μητροτητας δεν βρισκεται στο πως (ή αν) εφερες στον κοσμο ενα παιδι.Αποκτησες μια υγιεστατη κορουλα και μετα απο αυτη τη διαδικασια που αναγκαστηκες να υποστεις εισαι και εσυ μια χαρα υγιης.Υπαρχουν γυναικες που προσπαθουν να κανουν παιδια και ή δεν τα καταφερνουν ποτε ή κανουν παιδακια που πασχουν απο συνδρομα και/ή εχουν εγκεφαλικες δυσλειτουργιες και περνανε ολη τους τη ζωη σαν "καθυστερημενα".Αυτα ειναι που δεν ξεπερνιουνται ποτε και τα κουβαλας μια ζωη οχι σαν σημαδια αλλα σαν σταυρο.Κοιτα λοιπον να χαρεις με τον αντρα σου το παιδακι που ηρθε στη ζωη σας και μην κανεις σαν κακομαθημενο πιτσιρικι που δεν του αρεσει η κορδελα απο το δωρο που του εφεραν.
Ποτέ δεν ειπα οτι δε εκτιμω την κορη μου κ το δωρο που μου δοθηκε απλόχερα απλα ηθελα να εχω πιο αμεση επαφή μαζι της να τη θηλασω σπο την πρωτη στιγμη...δε χαρηκα τον τοκετο μου αυτο που λενε την αμεση επαφη...
Εντάξει, τα είπατε τα βγάλατε από μέσα σας, εστιάστε τώρα στο όμορφο, υγιές κοριτσάκι σας. Κάνατε και έγινε ό,τι έπρεπε προκειμένου να είστε ασφαλής εσείς και η μικρή. Η τομή είναι ουλή μάχης και θα πρέπει να είστε υπερήφανη.Αν δεν καταφέρνετε να δείτε τα θετικά και άθελά σας ανακυκλώνετε αρνητικές μνήμες και σκέψεις, μιλήστε με το γιατρό σας, καθότι συνηθίζεται μετά τον τοκετό να υπάρχουν θεματάκια ψυχολογικά ή/και ορμονολογικά.
Μπορείς να απευθυνθείς σε ψυχολόγο, θα σε βοηθήσει πάρα πολύ!Δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούω, πολλές γυναίκες ήταν καθ'όλα προετοιμασμένες για φυσιολογικό τοκετό αλλά είτε λόγω γιατρού είτε όντως λόγω ανωτέρας βίας έπρεπε να προχωρήσουν σε καισαρική. Να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη και δεν είσαι μόνη. Μπορείς να γκουγκλάρεις για κάποια γραμμή βοήθειας επίσης. Να σας ζήσει η μικρή!!!
Scroll to top icon