Και γω στα 23 μου έτσι ένιωθα όπως εσύ. Δουλειά, δουλειά και κούραση και πότε θα έρθει ο άνθρωπός μου να έχω μια αγκαλιά και παράπονα πολλά. Ενώ ήρθε μετά από δύο χρόνια από τότε, τι κατάλαβα; Έδωσα τα πάντα και στο τέλος μου φέρθηκε σκ@τά. Τώρα στα 33 μου θα ήθελα να ήμουν 23 και να πετύχαινα σε πράματα που απέτυχα. Δεν θα ήμουν απελπισμένη και θα ευχόμουν απλά να έρθει ένας σωστός άνθρωπος να πάμε μπροστά.
24.7.2018 | 22:54
Δεν αντέχω άλλο...
Σήμερα με έχει πιάσει τεράστια θλίψη θέλω να κλάψω για να ηρεμήσω μα ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω πλέον.Ξεκινησα μια δουλειά πριν λίγες μέρες η οποία με κουράζει πολύ κάθε μέρα που γυρνάω σπίτι τα πόδια μου με πεθαίνουν στον πόνο από την πολύ ορθοστασία δεν μπορώ να κάτσω ούτε 5 λεπτά εκτός από το ενα διάλειμμα που εχω,είμαι μόνος μου σχεδόν συνέχεια σε αυτό το πόστο δεν έχω να πω μια κουβέντα με έναν άνθρωπο να περάσει η ώρα,κινητό δεν επιτρέπεται να έχω πάνω μου και για 8 ώρες σκέφτομαι και σκέφτομαι διαφορα για τη ζωη μου που ειναι σκατα...Οι συνεργάτες στη δουλειά με περνάνε 15-20 χρόνια και βάλε,δεν έχω να πω κάτι ουσιαστικό μαζί τους.Θελω να φύγω αλλά χρειάζομαι πολύ τα λεφτά γιατί έχω έξοδα και την μάνα μου να με πιέζει για διαφορά θέματα.Μακαρι να είχα τουλάχιστον μια καλή κοπέλα δίπλα μου μια παρηγοριά να ανοίξω κάπου την καρδιά μου να πάρω τα πάνω μου,να την αγκαλιαζω και να τα ξεχνάω όλα έστω για λίγο....Εγινα 23 και η ψυχολογια μου τις περισσότερες μέρες της καθημερινότητας μου εδώ και κάποια χρόνια είναι χάλια.Ποτε θα έρθει η άσπρη μέρα για εμένα? Κουράστηκα να περιμένω κάτι καλό να μου συμβεί και να μην έρχεται ποτέ πάρα μόνο αναποδιές και η ίδια καταθλιπτική ρουτίνα.Ποση υπομονή ακόμα να κάνω,πόσο να αντέξω πια?
2
