ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Είμαι εγώ παράλογη ή απλώς ήταν επομενο να νιώθω έτσι; Είμαι 22 ετών και μενω, προφανώς, με τους δικούς μου. Έχω ακόμα 3 χρόνια στη σχολή σιγουρα και δεν τους αντέχω άλλο. Δεν θέλω να δίνω αναφορά για το πού πάω και πότε θα γυρίσω, με ποιους είμαι και ούτε θέλω να έχω γκρίνια επειδή βγαίνω σε περίοδο εξεταστικής. Τελευταία, αγχώνομαι κάθε φορά που θα βγω. Κάθε φορά που θα λειψω από το σπίτι για πάνω από 4 ώρες. *Έχω κάνει άπειρες συζητήσεις και δεν βγάζω νόημα...Κάνουν σαν τρελοί γιατί πιστεύουν ότι επειδή μου τα παρέχουν όλα δεν έχω λόγω να νιώθω καταπίεση...Δεν καταλαβαίνουν καν.*Δεν είμαι αχάριστη παιδιά.Είμαι ευγνώμων για ο,τι έχω...Απλά ειλικρινά σκέφτομαι να βρω κάποια δουλειά και όσο μπορώ να συντηρώ ένα σπίτι μικρό μόνη μου. Είναι εφικτό αυτό; Είμαι η μόνη που νιώθω έτσι; Παρακαλώ μόνο σοβαρές απαντήσεις.