19.3.2014 | 11:30
Δεν αντέχω άλλο.
Νιώθω συναισθηματικά χειρότερα από ποτέ. Άρχισαν να χτυπάνε καμπανάκια και για την υγεία μου. Ακόμα και η αίσθηση που έχω όταν είμαι ξαπλωμένη ή όταν ξυπνάω είναι σαν να είμαι σε μια πολύ επικίνδυνη περίοδο... Προσπαθώ κάθε μέρα, είμαι πιο ενεργητική από ποτέ, έχω ξεπεράσει κατά πολύ τα όριά μου και την υπομονή μου στο να καταφέρνω να συνεχιζω να κάνω όσα ξεκίνησα, αλλά νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτό που νιώθω. Έχω πονοκεφάλους, ζαλάδες, πόνο στο στήθος και στην πλάτη, νιώθω ότι αν με πιάσεις από τη μύτη, αυτό ήταν έσκασα. Και ενώ τρέχω σε γιατρούς για το σώμα ξέρω ότι το μεγαλύτερο μέρος οφείλεται σε συναισθηματικούς λόγους. Γκρεμίστηκαν οι ισορροπίες μου. Το χεριότερο σενάριο για μένα έγινε πραγματικότητα. Δεν ξέρω τί να κάνω και πόσο θα αντέξω. Οικονομικά δεν έχω κανένα έσοδο, λόγω του ότι είμαι 24 και άνεργη. Η οικογένειά μου είναι άσχημα οικονομικά και έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να βασιστώ για μια τέτοια υπόθεση στο αν θα μπορούν και όποτε, κάποιοι άλλοι. Μιλάω για ψυχολόγο.... Δεν ξέρω πια τι να κάνω... Πρώτη φορά στη ζωή μου το αντιμετωπίζω και δεν παρατώ την καθημερινότητά μου και τις υποχρεώσεις που μου έχω βάλει, αλλά και πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω τόσο άσχημα και ότι ανά πάσα στιγμή ο οργανισμός μου θα κλατάρει άσχημα. Τι να κάνω ρε παιδιά;;; Πείτε μου κάτι.... Δεν έχω ένα άτομο να νιώθω κοντά μου, τα περνάω όλα μονη μου... Και είμαι σαν ένα τηλεκατευθυνόμενο ρομπότ που προσπαθεί πάντα να είναι με το χαμόγελο, μη ξέροντας πόσο θα αντέξει αυτό που νιώθει.... Μοναξιά, απογοήτευση, απελπισία...