ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με εχει πιασει το παραπονο..Νιωθω τοσο μονη μου.. Ο συντροφος μου δεν με στηριζει. Θελω να μιλησουμε, θελει να δει ταινια. Θελει να φυγουμε το σκ πρεπει να φυγουμε τοτε, και εγω πρεπει να αλλαξω ολο το προγραμμα μου, δεν φευγουμε τελικα και δεν δεχεται να παμε ουτε μια βολτα,πηγαινει στη δουλεια του αφου μειναμε Αθηνα..Απλα καθεται στο τραπεζι, πινει το καφε του και κανει δημοσιες σχεσεις. Δεν με υπολογιζει. Εδω και 1,5 μηνα του ζηταω να παμε απλα μια βολτα και παντα δεν θελει. Δεν επικοινωνουμε καθολου. Οποτε παω να ανοιξω συζητηση, μου λεει φτανει πια με τη γκρινια σου,θελω ηρεμια. Δεν ειμαι ευτυχισμενη πια, ολη αυτη κατασταση με θλιβει. Εγω υπαρχω καπου,περα απο να τον συνοδευω οταν θελει αυτος να παει καπου ;; Αισθανομαι συνεχως λιγη...οτι εγω φταιω..οτι δεν ξερω πως να χειριστω τη κατασταση, οτι δεν με θελει. Θα με απολυσουν λογικα τις επομενες μερες,εχω το αγχος μου και δεν μπορω να μιλησω με τον υποτιθεται ανθρωπου μου. Τον αγαπαω, ομως νομιζω οτι πλεον δε με θελει. Παντα ηταν πολυ ιδιαιτερος στην προσεγγιση του ,ομως τωρα πια δεν αντεχω. Πνιγομαι στο ιδιο μου το σπιτι.. Ξερω πως πρεπει να φυγω..απλα φοβαμαι να δεχθω οτι απετυχα η να μεινω μονη μαλλον. Δεν ηθελα αυτο για τη ζωη μου. Χανω καθε μερα την αυτοεκτιμηση μου, με μειωνει ολη αυτη κατασταση. Δε μπορω αλλο..