ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

όλη μου τη ζωή σχεδόν από τότε που τελίωσα ένα άχρηστο πανεπιστήμιο πάλευα για μια θέση εργασίας.Πήγα παντού. όλη μου την ζωή θυμάμαι να μοιράζω βιογραφικά.Στο δημόσιο -όνειρο του μπαμπα και τη μαμάς- παρά τις επαναλειμενες μου προσπάθειες δεν κατάφερα να μπώ.Δέπεντε χρόνια, να μη τα πολυλογώ προσπάθησα στο τόπο μου να ριζώσω και σθεναρά προέβαλα αντιστάσεις στους γονέις μου που με άσχημο τρόπο προσπαθούσαν να με προξενέψουν σε κάποιον "για να με σώσει".Είχα βιώσει και ζήσει με τα ίδια μου τα μάτια και αυτία την βία και την ψυχολογική κακοποίση που βιώνει μια γυναίκα με παιδιά που δεν εργάζεται και ενώ κακοποιειται δεν μπορει να λυτρώσει τον εαυτο της!Ημουν άνεργη?Δεν είχα σταθερο εισόδημα οπότε τι να πάω να παντρευτώ?Το έβλεπα τελίως αντίθετα από την πλειοψηφία!Ωστόσο ακόμη και όλοι όσοι γνώριζα θέλανε περισσότερο να σωθούν οικονομικά.Εκείνοι που δεν είχαν σπίτι -όπως εγώ το πατρικό μου- με έβλεπαν σαν την νύφη με σπίτι.Κάποιοι δήλωναν ότι δεν θα γινόταν σε καμμία περίπτωση "σόγαμπροι" , και ουδέποτε θα έρχοταν να μείνουν μαζί μου κάτω από τους γονείς μου και βέβαια αφού καταλάβαιναν μέσα από τις δικές μου συγκρούσεις με την οικογένεια μου περί τί χαρακτήρων επρόκειτο..Κάπιοι άλλοι με χρησιμοποιούσαν για να κοιμούνται σπίτι μου και να φεύγουν στις 05¨00 το πρωι σα κλεφτες μη τους δει ο πατέρας μου και τους ζητήσει το λόγο που δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να δώσουν.Απού φύγει, φύγει δηλαδή..τι και αν ήμουν 35? Μη τα πολυλογώ...Δουλειά δεν έβρισκα και οι σχέσεις μου πάντα κατέληγαν στο..."δεν θέλω να έρθω σπίτι σου ", "με τίποτα δε γίνομαι σογαμπρος " είτε με το "άκου να δεις εγώ βγάζω 800 αν δε βρεις δουλειά πως θα προχωρήσουμε"?Δυστηχως λόγω της περιοχής μόνο εποχιακές δουλειες μπορούσα να βρω και το χειμώνα ήμουν με το ταμείο.Δεν έβγαινα για να μη ξοδεύω τα λιγοστά χρήματα που έβγαζα γιατί δεν ήθελα να μου δίνουν οι γονείς μου. όσες φορές δέχτηκα χρήματα ήρθε και με το αντίτοιμο της μετέπειτα ανάμειξης στη προσωπική μομυ ζωή, των υποδείξεων και της συναιασθηματικής κακοποίησης με έμμεσους και άμμεσους τρόπους.Επιδή όταν με καλούσαν παρέες και δεν έβγαινα για να μη ξοδέψω τα χρήματα του χειμώνα που λένε, οι προσκλήσεις σταμάτησαν.Πόσο καιρό να λές όχι σε εξόδους μέχρι οι άνθρωποι να σταματήσουν να σε ψάχνουν για παρέα?Δεν διατήρησα τις κοινωνικές μου επαφες και έμεινα χωρίς φίλους σε βάθος δέκα ετών και λόγω έλλειψης σταθερού επαγγελματικού περιβάλλοντος δε γνώρισα καινουρια ατομα και ούτε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν το φόρτε μου.Τουναντίον τα μισούσα.Οταν έπεσε κρίση στην ελλάδα ξεφτιλίστικε η ποιότητα ζωής μου ακόμη περισσότερο.Ο πατέρας μου ενώ είχε χρήματα δε με βοηθούσε για να με αναγκάσει να παντρευτώ ώστε να μπορέσω να ζήσω σύμφωνα με εκεινον και όπως αποκαλύφθηκε αργότερα. Τα μισά χρήματα "του γάμου μου" τα ξόδευε ο ίδιος λέγοντας "άμα παντρευτεί θα πάρει λεφτα κτλ".Το χειμώνα δε μπορούσα να κάνω μπάνιο έβραζα νερό, και δεν είχα ψυγείο.Πολλές φορες έτρωγα ένα κρουασάν την ημέρα ενώ ο γονεις μου μου υποσχόντουσαν χρηματα μόνο αν παντρευτω κατι το οποίο μου προκαλούσε αηδία. Είχα αρχίσει και αρρώσταινα ψυχολογικά και δεν έτρωγα. Πολλές φορές μου πετούσαν φαγητό στη κυριολεξία έξω από τη πόρτα μου και μου έλεγα ότι έω γίνει σαν την μαραμένη σταφίδα και ότι είμαι ο ορισμός της κακομοιριας.Ο μισθός από 1000 ευρώ όπου έβγαζα το καλοκαίρι για 7 μήνες πήγε στα 658 το μήνα εκτ των οποίων τα 200 ήταν η βενζινη μου το μήνα για να πάω στη δουλειά.ήρθε η χρονιά όπου δεν μπόρεσα να αποταμιεύσω για να ζήσω το χειμώνα και έχασ παντελώς την ελπίδα ότι θα μπορέσω να φύγω να νοικιάσω μόνη μου να ζω φτωχικά ναι μεν αλλα με ηρεμη ψυχολογία.Έφυγα για εξωτερικό με 2000 ευρω και ενα σακιδιο ρούχα.(χρήματα που έκανα 3 χρόνια να μαζέψω) . Οι γονείς μου το μάθαν τη προηγούμενη της πτήσης μου. Στο αεροδρόμιο ούτε γύρσα να κοιτάξω πίσω. Τους πρώτους μήνες στο εξωτερικό έμενα μεσα σε ένα μεταχειρισμένο βαν που αγόρασα. Μέχρι να βρω διεύθυνση σπίτι δουλειά και τα συναφή είχα φτάσει μόλις 45 κιλά.Με πάρα πολύ κόπο και επιμονή κατάφερα μέσα σε 8 χρόνια να έχω το αμάξι μου, έκανα τους φίλους μου και ανέπτυξα μια υγιη κοινωνική ζωή πέρα από τα επικριτικά βλέμματα των γονιών μου και της...γειτονιάς.Μπόρεσα επιτέλους να κάνω όλα όσα αγαπώ χωρίς να φοβάμαι.Είχε ηρεμήσει υ ψυχή παρά το γεγονός ότι ήταν ζόρι μεγάλο και τα έξοδά πολλά και έπρεπε να κάνω δυο δουλειές για να ανταπεξελθω.Γράφτηκα και σε δεύτερο πανεπιστήμιο αυτη τη φορά στις σπουδές που εγώ ήθελα να κάνω και όχι τις πρώτες μου σπουδές που ήταν η αφορμή για να φύγω από το σπίτι. Είχα το όμορφο μου αμάξι, το ποδήλατο μου και άλλα αντικείμενα που μόνη μου είχα αγοράσει με κόπο δικό μου και ζούσα μια ικανοποιητική ζωή χωρίς να με ξεφτιλίζει κανένας για την έλλειψη οικονομικής ανεξαρτήσιας και επιδή είμαι γυναίκα.Έκανα όνειρα και ήμουν περήφανη για τον ευατό μου που παρά την κακοποιήση τα είχα καταφέρει και είχα ορκιστεί ότι δεν θα ξαναγυρίσω στην ελλάδα.Και ξαφνικά ηρθε ο Κωρονοιος.Και όλα πέσανε το ένα με το αλλο σαν τραπουλόχαρτα.Δεν έχω τι δύναμη να περιγράψω και να δώσω μια καθαρότερη εικόνα για το τι βάσανα είχα στο πατρικό μου πριν φύγω στο εξωτερικό.. όμως σαν ντόμινο είδα τη ζωή μου στο εξωτερικό τον 8ο χρόνο να καταστρέφεται.Απεριγραπτη κατάσταση..Το πάλεψα για μηνες. Αρρώστησα από το άγχος στη σκέψη της επιστροφής.Έχασα τα πάντα μέσα σε 10 μήνες και φτάσαμε όλοι στο απροχωρητο.Οι φίλοι μου μείνανε στο δρόμο. Και εγώ κοιμόμουν στο αμάξι μου για βδομάδες ώσπου αρρώστησα βαριά και Αναγκαστηκα και γύρισα πισω στο πατρικό.Στο αεροπλάνο έκλαιγα με λυγμούς και κάποια στιγμή λιποθύμησα από την ταραχή που ένιωθα μεσα μου.Ένιωθα ένα μηδενικο και δε με παρηγορούσε καθόλου η σκέψη ότι όλος ο κόσμος καταστρέφεται σταδιακά.Εγώ μόνο το δικό μου πόνο ένιωθά.Επέστρεφα πάλι σε αυτό που με αρρώστησε. Η ξεφτίλα που νιώθω μέσα μου είναι τεράστια. Οι γονείς μου τους πρωτους 2-3 μήνες ήταν οκ τωρα πάλι άρχησαν τα ίδια πάνω κάτω και ενώ είμαι κοντά 40 . Νιώθω ντροπη και έχω τάσεις αυτοκτονίας καθότι το σκέφτομαι συνεχώς και δεν γνωρίζω τι να κάνω από δω και έπειτα για να ανακτήσω την ανεξαρτησία μου.Δεν υπάρχει καμμάι ελπίδα εργασίας ειδικά αυτήν την περίοδο.Συγγενικά πρόσωπα χάρηκαν γι αυτη μου τη πτώση και δη η αδελφη μου η οποία ήταν αυτή που χάρηκε περισσότερο Αλλωστε ποιος ειναι ο καταλυλότερος να γεροντοκομήσει?Αυτή που δεν παντρεύτηκε. Τέτοιο μένος καιρό είχα να αισθανθώ. Είχα ξεχάσει πως είναι να αναθεματίζεις την μοίρα σου και να ξυπνας στις 3 το πρωι και να βρίζοκλαις.Καταλαβαίνω ΄ότι άλλοι βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα όμως ξυπνάω μεσα στη νύχτα κοιτάω γύρω μου και νομίζω ότι ξυπνάω ξανά μέσα στην αξιοπρέπεια μου.Μετά συνειδητποιώ ότι έχω επιστέψει στο βούρκο όχι μόνο τον οικονομικό αλλά και στο συναισθηματικό.Θα μου πεις άλλοι δεν έχουν να φάνε να πιουνε να μείνουνε! Το ξέρω! όμως από αυτά που περνάμε παντα υπάρχει κάτι χειρότερο και εγώ ήθελα να εξομολογήθώ ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι δε ξέρω πια τι να κάνω.Στο πρόσωπο των δικών μου βλέπω την απογοήτευση ότι δεν παντρεύτηκα.Δεν καταλαβαίνουν , δεν δέχονται ότι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερή που δεν έχω ΚΑΙ αυτά τα βάσανα.Έχασα τα πάντα. Δεν είναι ωραίο πράγμα να επιστρέφεις στο πατρικό σου κατεστραμμένος ακόμη και αν οι γονείς σου είναι οι καλυτεροι του κόσμου.Πόλεμος αι βόμβες να πέφτουν έξω αυτοί θα μου υπενθυμίζουν την ατεκνία μου και ότι ποιος θα πάρει την περιουσία όταν πεθάνουν και πως θα επιβιώσω "ετσι όπως καταντησα". Με άλλο σεβασμο μου μιλούσαν όταν έβγαζα 1000 ευρω την εβδομαδα...και άλλο ύφος είχαν στα μάτια τους.Ντρέπομαι που το λέω και το γνωρίζω ότι είναι αμαρτία αλλά Θα ήθελα να μην έχω γεννηθεί.Έτσι και αλλιώς δεν είμαι παιδί έρωτα και όταν γεννήθηκα η γειτόνιά το έμαθε μετά απο 2-3 χρόνια έμαθα αργότερα.Καμμιά φορά εύχομαι να πεθάνω στον ύπνο μου.Δε μου λείπει το εξωτερικό αλλά η αξιοπρέπεια που άφησα πίσω μου. Εδώ μου φαίνεται πρακτικά αδιανόητο να τη ξαναβρώ.