ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που δεν εχω λεφτα για πολλα καλλυντικα, κυκλοφορω σχεδον αβαφη και αναπνεει το δερμα.Δεν πειραζει που φοραω τις ιδιες μποτες καθε μερα εδω και δυο μηνες, τουλαχιστον δεν μυρισαν ακομα.Δεν πειραζει που τα μονα παπουτσια που εχω για τη δουλεια ειναι τρυπια απο κατω, τουλαχιστον δεν εβρεξε πολυ φετος. Δεν πειραζει που εχω μονο μια τσαντα, τουλαχιστον ξερω οτι εχω παντα μαζι μου ο,τι χρειαζομαι χωρις κινδυνο να το ξεχασω.Δεν πειραζει που οι γονεις μου δεν ειχαν λεφτα να με στειλουν σε fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου, τουλαχιστον σπουδασα σε ενα απο τα καλυτερα της Ελλαδας. Δεν πειραζει που τεσσερα χρονια ετρωγα καθε μερα στη λεσχη, τουλαχιστον εκανα απειρως υγιεινη διατροφη με μαγειρευτο φαγητο.Δεν πειραζει που ολοι οι συμφοιτητες μου εκαναν ταξιδια και εβγαιναν σε κλαμπ,τουλαχιστον σπιτι με τους φιλους μου περνουσα πολυ πολυ καλυτερα με ναργιλε, καλης ποιοτητας αλκοολ, μουσικη της επιλογης μου και κυριως ΑΝΕΤΑ.Δεν πειραζει που οι περισσοτεροι συνομηλικοι μου κανουν μεταπτυχιακα και πρακτικες,τουλαχιστον εγω δουλευω και συντηρουμαι μονη μου. Δεν πειραζει που η μαμα μου λογω ασθενειας δεν μπορουσε απο μικρη να με φροντισει, τουλαχιστον εμαθα να μαγειρευω και να κραταω το σπιτι μονη μου. Δεν πειραζει που ο συντροφος μου απαιτει να μοιραζομαστε ακριβως τα εξοδα, τουλαχιστον τον εχω διπλα μου σε αυτους τους δυσκολους καιρους να με φροντιζει και να επενδυει στο μελλον μας. Δεν πειραζει που η δουλεια που κανω ειναι παντελως ασχετη με αυτο που σπουδασα και χωρις προοπτικες, τουλαχιστον βγαινω απ'το σπιτι, δε με τρωει η μιζερια της ανεργιας και εχω κουραγιο να ελπιζω σε κατι καλυτερο. Δεν πειραζει που εγω την κριση την εμαθα απο παιδακι γιατι μεσα σ'αυτην μεγαλωσα, τουλαχιστον οταν ηρθε για ολο τον κοσμο εμεις ημασταν μαθημενοι και κυριως οχι χρεωμενοι με δανεια καρτες και λοιπα παραφερναλια. Αυτο που με πειραζει και με κανει να θλιβομαι και να αμφιβαλλω για το μελλον μας ειναι η νοοτροπια των συνομηλικων μου παιδιων της αφθονιας... Οπως και αρκετων μεγαλυτερων. Που ελαφρα τη καρδια πετανε το φαγητο που εχει μεινει στο πιατο τους αντι να το βαλουν στο ψυγειο χωρις καν να αναλογιστουν ποσοι ανθρωποι δεν εχουν τους πορους να φανε μεσημεριανο... Που γκρινιαζουν που εχουν στενεψει τα οικονομικα της οικογενειας και δεν τους φτανουν για ταξιδια και ενοικια η για να αγορασουν τριτο πουλοβερ και πεμπτο ζευγαρι παπουτσια... Και δεν σκεφτονται καν να μετακομισουν σε μικροτερο σπιτι, να χαρισουν κατι που δε φορανε πια ή οτι η χαμογελαστη υπαλληλος που τους εξυπηρετει φοραει το ιδιο παλτο για ογδοο χειμωνα και χαιρεται που ειναι ακομα γερο.... Ποτε θα καταλαβει ο κοσμος οτι τη σημασια δεν εχουν τα αγαθα σαν ποσοτητα αλλα σα λειτουργικη αξια και στο τελος της ημερας το μονο που εχει αξια ειναι το πως αισθανομαστε με τον εαυτο μας λιγο πριν μας παρει ο υπνος;