ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
5.11.2014 | 02:34

Δεν το περίμενα...

Είμαι εδώ και καιρό στο κενό... Παντρεμένη, με ένα υπέροχο παιδάκι, και ο άντρας μου να έχει αλλάξει από τη στιγμή που έμεινα έγκυος. Αποδείχθηκε νάρκισσος, τεμπέλης, αδύναμος, νωθρός, πολύ κομπλεξικός απέναντί μου... ναι, πολλά από αυτά που έχουν γίνει δεν τα είχα φανταστεί, ούτε δει, ήμουν και σε πολύ ευαίσθητη φάση όταν ξεκίνησα να βγαίνω μαζί του. Νόμιζα ότι θα μου σταθεί, δεν περίμενα όμως ότι αντί να με στηρίξει στα ξενύχτια μου με το παιδί, στην κούρασή μου από τις δύο δουλειές που κάνω, με έβριζε που δεν είχα το σπίτι φτιαγμένο, που δε μαγείρευα και άλλο φαγητό κάθε μέρα, με έσπρωξε μια δυο φορές πριν 2 χρόνια, και με βρίζει κάθε φορά που κάτι του πάει στραβά, όχι με τίποτα φριχτές βρισιές, δεν είναι η φρασεολογία, όσο το γεγονός ότι κάτι τέτοιο γίνεται, ότι ξεσπά αναίτια πάνω μου, και μάλιστα πολύ συχνά μπροστά στο παιδί... Νοιώθω να πρωταγωνιστώ σε ταινία του '50, δεν περίμενα να καταλήξω σε μια τέτοια κατάσταση... Νοιώθω αδύναμη να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου, και τίποτα παραπάνω από ένα αφελές θύμα ενός ψυχοπαθή μαμάκια, κλασικού Έλληνα που περιμένει από τους άλλους, που στα δύσκολα δεν ξέρει πώς να φερθεί, που τον χτύπησε η κρίση και ξεσπά τον απύθμενο θυμό του στους γύρω του αντί να παλέψει...Νοιώθω ότι σα μητέρα δεν μπορώ να δώσω το καλύτερο στο παιδί μου, είτε μείνω, είτε χωρίσω... Όσες φίλες μου έχουν χωρίσει, με συμβουλεύουν να το ξανασκεφτώ, είναι δύσκολα, άλλοι μου λένε να κάνω υπομονή και αισθάνομαι ότι πρέπει να απολογηθώ και στους γύρω μου και από πάνω, όταν εγώ έχω προσπαθήσει και καταπιεί πολλά... Κάνω διπλή ζωή, σε όλους και σε αυτόν το παίζω πλέον άνετη, ενώ η κάθε στιγμή που περνάω ζώντας μαζί του νοιώθω να είμαι ταυτόχρονα αλλού, πολύ μακριά, έξω ακόμα και από τον εαυτό μου...Φυσικά και έχω πάει σε ψυχολόγο, ακόμα και σε σύμβουλο γάμου κατάφερα να τον φέρω, αλλά πέραν των σωματικών απειλών, δεν έχουν αλλάξει πολλά- πέραν του ότι νοιώθω ήδη καλύτερα και προσπαθώ να μαζέψω το κουράγιο για μια καινούρια φάση ζωής. Ελπίζω να τα καταφέρω, ελπίζω το παιδί μου να τα αντέξει όλα αυτά, ενώ δεν του αναλογεί κάτι τέτοιο...
 
 
 
 

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Scroll to top icon