ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα. Σε ένα μήνα συμπληρώνω δύο χρόνια από την ημέρα που πήρα την πρώτη μου αναβολή από τον στρατό και σκοπεύω να πάω ξανά με χαρτί από γιατρό τρίτη φορά για να πάρω την απαλλαγή. Αρχικά να πω ότι δεν ήμουν ποτέ πρόθυμος στην όλη ιδεά της υποχρεωτικής στράτευσης, ωστόσο όντας πεπεισμένος ότι θα τα καταφέρω όπως όλοι και ότι θα περάσει γρήγορα ο καιρός, παρουσιάστηκα κανονικά την πρώτη φορά και έμεινα μέσα λίγε ς μέρες προτού ζητήσω να με δει ψυχίατρος και πάρω αναβολή λίγο πριν την ορκομωσία. Όσο ήμουν μέσα δεν κατάφερα να συνδεθώ ή να προσεγγίσω κανέναν, με έπιανε συχνά ταχυκαρδία (κάτι για το οποίο είδα καρδιολόγο μόλις βγήκα), ήμουν διαρκώς στρεσαρισμένος, την μία και μοναδική φορά που είχα έξοδο κυκλοφρούσα μόνος στην πόλη νιώθοντας ότι πνίγομαι και γενικότερα ένιωθα έγκλειστος σε φυλακή. Δεν είμαι καθόλου κοινωνικός, σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή μου είμαι απισιόδοξος με ανηδονία, υπάρχει διαρκώς άγχος για τα πάντα, απομονώνομαι όλο και περισσότερο με τον καιρό και κατά διαστήματα (αν και σπάνια) είχα βίαιες σκέψεις κατά του ευταού μου κυρίως. Τελείωσα τις σπουδές μου με μισή καρδιά, ανήκω σε έναν κλάδο με εξαιρετικά χαμηλή αποκατάσταση. Μετά την πρώτη αναβολή έψαξα να βρω ψυχίατρο. Έκανα κάποιες δωρεάν συνεδρίες στο κέντρο κοινότητας της πόλης μου, και έπειτα πήγα σε μια γιατρό για να μου δώσει χαρτί και ενδεχομένως να ξεκινήσω κανονικά συνεδρίες μαζί της. Δεν μπορούσε να με αναλάβει, λόγω των ήδη υπάρχοντων πελατών της (και εγώ δεν είχα πολλά χρήματα). Πήρα δεύτερη αναβολή μα όταν πήγα ξανά πρόσφατα με νεο χαρτί από την ίδια γιατρό, ο ψυχίατρος του στρατού αρνήθηκε να μου δώσει χωρίς κάποια αιτιολόγηση. Από τα λόγια του κατάλαβα ότι θέωρούσε πως ήμουν άλλος ένας που απλώς βαριόταν να στρατευθεί. Το άγχος μου μπροστά του ήταν ξεκάθαρο, και όσο περνούσε η ώρα με άγχωνε (σκοπίμως θεωρώ) ακόμη περισσότερο και έμοιαζε να μην με ακούει καν. Του είπα πως η γιατρός θεώρησε πως ίσως χρειαστώ αντικαταθληπτικά, αλλά δεν τα έγραψε καθώς δεν ειμαι ασθενής της για να με παρακολουθεί (την ρώτησα ξανά και μου είπε πως εξακολουθεί να μην έχει χρόνο). Δεν της ζήτησα να γράψει ψέμματα και υπερβολές γιατί δεν έχω σκοπό να γελοιποιήσω ούτε να χλευάσω κανέναν. Θεωρώ πως έχω πρόβλημα, και πως οι συνθήκες του στρατού θα το χειροτερέψουν. Κατανοώ πως υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους ο στρατός είναι μια εμπειρία ζωής και κάτι που ανακαλούν με γνήσια νοσταλγία. Το σέβομαι απολύτως, παρόλο που ποτέ δεν θα μπορέσω να το δω έτσι. Μέχρι πρόσφατα δούλευα σε ένα άθλιο εργοστάσιο ως εργάτης γενικών καθηκόντων σε δουλειές που οι περισσότεροι δεν θαέκαναν ποτέ, πόσο μάλλον για τα πενιχρά έσοδα. Δουλειές όπως καθαρισμός δεξαμενών με υπολείμματα οξέων χωρίς γαλότσες η μάσκες, σε διαρκώς μεταβαλλόμενο ωράριο εργασίας, σε επικίνδυνες εργασίες πάνω σε σαθρά θεμέλια και αναπάντεχα συνεχόμενα δωδεκάωρα για περίπου 800 ευρώ το μήνα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τεμπέλη, αλλά ο στρατός είναι μια συνθήκη που απλώς δεν μπορώ και δεν θέλω να βιώσω. Έχω εξαιρετικά χαμηλή αυτοεκτίμηση και ό,τι και αν κάνω το κάνω σκεπτόμενος ότι δεν είμαι ποτέ καλοδεχούμενος. Από ό,τι κατάλαβα ο γιατρός δεν μου έδωσε απαλλαγή, απλά και μόνο γιατί δεν γούσταρε, λέγοντας ότι στον στρατό θα περάσω καλά. Γενικά είμαι πολύ προβληματισμένος. Μεγάλωσα έχοντας σχεδόν προγραμματιστεί να κάνω τα πάντα ακριβώς όπως αναμένονται από εμένα. Ξαφνικά μπροστά στο βουνό που μου φαίνεται ο στρατός παίρνω για πρώτη φορά μία σοβαρή πρωτοβουλία, αλλά με κυριέυει τρομερό άγχος. Στην σκέψη και μόνο ότι θα πρέπει ξανά να περάσω από στρατόπεδο κοντεύει να βγει η καρδιά από το στήθος. Από την μία έχω ενοχές, λες και σκότωσα άνθρωπο ή κάνω κάτι παράνομο απέναντι στην χώρα μου. Από την άλλη νιώθω ότι αν ξαναμπω σε στρατόπεδο θα τρελαθώ. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί λόγοι που νιώθω έτσι, αναφορικά με πολλά και πολύ προσωπικά ζητήματα που αφορούν την οικογένειά μου, αλλά δεν είναι της παρούσης. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί νιώθω τόσο διχασμένος. Ξέρω ότι δεν θέλω με τίποτα να πάω (και για αυτό θα ζητήσω να περάσω ξανά από επιτροπή με νέο χαρτί), από την άλλη νιώθω σχεδόν σαν εγκληματίας.