Έχεις την ιδέα οτι αυτό που διαρκεί έιναι μόνο το να κοιτάζεις τα μάτια του άλλου αλλά όχι το να κοιτάζετε τις λιγότερες απο ιδανικές ιδιοτροπίες και τάσεις του άλλου. Τίποτα δε σου λέει "Σ´ αγαπώ" όσο το "Μπορώ να ανεχτώ τη δική σου τρέλα & βλακεία". Ξεκινάς απο το "συμπαθητικό", περνάς στο ¨ανεκτό" αλλά αποφεύγεις να προσγειωθείς στο "εμπόδιο". Μένεις, και με όλα τα ελαττώματα, δεν τρέχεις να ξεφύγεις. Και οι δύο χώνεστε μέσα σας επειδή βρίσκετε κάτι παρήγορο - ακόμη και συμπληρωματικό - στις ατέλειες του άλλου. Δεν είναι οτι πάσχεις απο οξεία παρελθοντολαχνίτιδα, απλά μια προσεκτική προσέγγιση στην εύρεση συντρόφου που όχι μόνο να μοιράζεται τις αξίες και τις φιλοδοξίες σου, αλλά του οποίου τα σκοτάδια να είναι επίσης συμβατά με τα δικά σου.