ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή τον εξομολόγηση "Έρωτας", μια ατελή προσπάθεια έκφρασης αλλά το ομολογώ και ένας τρόπος για να διαπιστώσω τα αντανακλαστικά όσο μπορώ περισσότερων, έκανα μια ανακάλυψη σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι τώρα πια δεν με εντυπωσιάζει ούτε με εκπλήσσει ευχάριστα σχεδόν τίποτα. Βέβαια αυτό πηγάζει κι από το γεγονός ότι ποτέ δεν υπήρξα εκδηλωτικός, κοινωνικός και λαλίστατος. Όμως το γεγονός ότι παρ' όλες τις αρχικές αρνητικές κριτικές του κειμένου, για να μην γράψω το ανελέητο κράξιμο, τα άσχετα σχόλια και την για την δική μου αισθητική, βωμολοχία με όρους αγγλικής αργκό, το κείμενο έχει σήμερα 33 θετικές και 35 αρνητικές κριτικές. Κι αυτό ειλικρινά δεν το περίμενα. Αυτοί που είτε έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης επειδή απλά τους άρεσε, που ταυτίστηκαν ή αναγνώρισαν μια προσπάθεια πρόχειρη συνάμα όμως και μια διαφορετική προσέγγιση, αρκέστηκαν στο να "ταυτιστούν" μαζί του, δίχως να μπουν στον κόπο να το κατακεραυνώσουν μέσω του σχολίου τους. Κι αυτό με κάνει αισιόδοξο, όχι γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν κι αυτοί που αξίζουν και ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος, αλλά γιατί μέσα σ αυτή την γενική σύγχυση, την συντριπτική ομοιότητα, την γενική χαλαρότητα και μετριότητα, βρίσκονται ενδιαφέροντες άνθρωποι που νιώθουν ευτυχώς ότι δεν ανήκουν στην πλειοψηφία.Τώρα όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι, το κείμενο βασίστηκε σε μια δήλωση του ηθοποιού Ηλία Λογοθέτη "ότι ο Έρωτας είναι μια ρωγμή στο ναρκισιστικό Εγώ μας", από μια σπάνια συνέντευξη του που βρήκα στο youtube και από το ποίημα "το γράμμα" του Γιάννη Βαρβέρη που κι αυτό τυχαία απασχόλησε τις σκέψεις μου σε άσχετο χρόνο. Και τώρα που το αποκάλυψα, ομολογώ την ενοχή μου για την κλοπή του "υλικού" αλλά δεν αισθάνομαι απατεώνας, μάλλον σαλταδόρος σε καμιόνι προκειμένου να αποκτήσω τα προς το ζειν για την υπαρξιακή μου πνευματικότητα. Στα περισσότερα αρνητικά σχόλια, απάντησα με την ατάκα "βουλωμένο γράμμα διαβάζεις" γιατί με αρνητικό τρόπο σκιαγραφούσαν ένα προφίλ που δεν υφίσταται. Δικαίωμα του καθενός είναι βέβαια να βγάζει το συμπέρασμα του, αλλά για τον Νεοέλληνα αυτό είναι σχεδόν πάντα το άλλοθι του για την δική του στάση, για να μην πω και η συνήθεια του να κράζει γενικώς και αορίστως. Δεν θα μπω στην διαδικασία να κρίνω τον καθένα βάσει του σχολίου του. Δεν δικαιούμαι να κρίνω και δεν θέλω να χάνω πολύτιμο χρόνο σε αντιδικίες του πληκτρολογίου. Θεωρώ ότι είναι το σημείο αναφοράς της εποχής μας. Να "μάχεσαι" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης" και στην πραγματικότητα να μην κάνεις τίποτα. Και για να προλάβω και τον τελευταίο σχολαστικό, που θα θελήσει να με χτυπήσει με τα ίδια μου τα λόγια, τα δικά μου σχόλια είναι καυστικά,ειρωνικά και αγενή με το μέτρο ενός καθωσπρεπισμού που δεν τον κατάλαβα ποτέ, αλλά ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να αναλώνω περισσότερο χρόνο από αυτόν που δικαιούται σ έναν έρωτα περαστικό, γιατί πρέπει να σκέφτομαι συνέχεια μια πρώην και γιατί να με απασχολεί τόσο πολύ τι κάνουν οι άλλοι.Γιατί να έχω κατάθλιψη και να μην απευθύνομαι σε έναν ειδικό. Αν και γράφοντας τις προηγούμενες προτάσεις, σκέφτομαι ότι φταίει η γενικευμένη μοναξιά της εποχής μας, αλλά αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία...Νομίζω ότι η ζωή είναι σαν την βροχή, έρχεται αναπάντεχα, έχει διαφορετική ένταση, ωφελεί και καταστρέφει,κι όχι ένα μεγάλο ποτάμι που ρέει απλά και που περνάμε τον καιρό μας κάνοντας βαρκάδες και χαιρετώντας τις υπόλοιπες βάρκες. Καλό σαββατοκύριακο με το να κάνετε κάτι που να ωφελεί και εσάς και κάποιον ή κάτι άλλο.