Το φθινόπωρο δεν έρχεται στην Αθήνα ούτε την 1η Σεπτεμβρίου, όταν τυπικά σταματάμε να έχουμε καλοκαίρι, ούτε στις 21 Σεπτεμβρίου, όταν επί της ουσίας αρχίζει το φθινόπωρο /
σύμφωνα με μια θεωρία που έχω βγάλει από το κεφάλι μου, φθινόπωρο αρχίζουμε να έχουμε όταν η μέγιστη θερμοκρασία παραμένει σταθερά κάτω από τους 30 βαθμούς για περισσότερες από πέντε συνεχόμενες ημέρες /
νομίζω σήμερα, άντε αύριο (το πολύ), θα έχουμε την πρώτη από αυτές τις ημέρες, με την ελπίδα να συμπληρώσουμε την πολυπόθητη διάρκεια /
φέτος ο Σεπτέμβριος μπήκε με ζέστη, αλλά πάντα ελπίζουμε σε επανάληψη του σεναρίου του 2014, καθώς είχαμε τον πιο δροσερό Σεπτέμβριο της τελευταίας πενταετίας και με αρκετό υετό /
όπως διαβάζουμε στο εξαιρετικά κατατοπιστικό ιστολόγιο meteoacharnes.gr, η μέση θερμοκρασία του περσινού Σεπτεμβρίου ήταν 22,8 βαθμοί Κελσίου. Mείον έναν βαθμό από τον αντίστοιχο μήνα του 2013 (23,8), -2,4 βαθμοί από τον Σεπτέμβριο του 2012 (25,2), -3,1 βαθμοί σε σχέση με το 2011 (25,9) και -1,1 βαθμό από τον Σεπτέμβριο του 2010 (23,9) /
με λίγα λόγια, η μέση θερμοκρασία ήταν κοντά στην ελάχιστη αυτών των ημερών /
η μέγιστη θερμοκρασία του μήνα ήταν μόλις 34 βαθμοί, ενώ εμείς φέτος φλερτάραμε με τους 40 /
αντίθετα, η χαμηλότερη θερμοκρασία ήταν 14,4 βαθμοί, όσο δηλαδή θα είχαν τα χωριά στην Ευρυτανία και στην Πίνδο /
καθόλου άσχημα δεν τα είχαμε πάει και με τη βροχή: σημειώθηκαν, συνολικά, έξι ημέρες με βροχόπτωση και 32,4 χιλιοστά βροχής /
καταφεύγω στον καιρό και στη βροχή για να πιαστώ από κάπου /
παρά το δημοσιογραφικό κλισέ που θέλει και αυτές τις εκλογές «τις κρισιμότερες όλων των εποχών», εγώ αυτό που βλέπω είναι κούραση, αδιαφορία και μια αίσθηση ματαιότητας /
υπάρχει κόσμος που σκέφτεται σοβαρά να μην πάει να ψηφίσει /
από μέσα χάσκει ακόμα το τραύμα της ματαίωσης που προκάλεσε η «συνθηκολόγηση» του Αλέξη Τσίπρα /
κι έτσι, μια μερίδα ψηφοφόρων που μετάνιωσαν για την ευπιστία τους επενδύουν τώρα συνειδητά στην αποχή /
είναι κι αυτός ένας τρόπος για να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι μπορεί να έκανες λάθος, χωρίς, όμως, να το πολυκάνεις θέμα /
είναι κι αυτό που έγραψε η Μαρία Κατσουνάκη στην «Καθημερινή» και νομίζω έχει δίκιο: τώρα που το δίπολο «μνημονιακός»-«αντιμνημονιακός» ξεπεράστηκε από τις εξελίξεις, και κατέρρευσε με πάταγο ο μύθος μιας καλά δουλεμένης εναλλακτικής, μια μερίδα Ελλήνων εξακολουθεί να αποφεύγει την πραγματικότητα, δραπευτεύοντας στη χώρα της αποχής /
κι ενώ ο κόσμος, μπαϊλντισμένος από τα συνεχόμενα εκλογικά νταβαντούρια, δίνει τον τόνο για μέτρο και νηφαλιότητα, υπάρχουν κόμματα που εξακολουθούν να κάνουν πολιτική με μέσα του προηγούμενου αιώνα /
δεν μπορώ να καταλάβω, για παράδειγμα, γιατί ένα κυβερνητικό κόμμα εξακολουθεί να δαπανά χρήματα τυπώνοντας αφίσες σε χαρτόνι, πρωταγωνιστώντας στο παιχνίδι της παράνομης αφισορύπανσης, όταν έχει στη διάθεσή του την κρατική ραδιοτηλεόραση, τα ιδιωτικά κανάλια και ραδιόφωνα και το Ίντερνετ /
στην κακή αυτή παράδοση ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, δεν είναι μόνος του /
θυμάμαι αφίσες του Σαμαρά παραμονή της προεκλογικής του ομιλίας στην Αθήνα, όπως και στο πρόσφατο δημοψήφισμα, τόσο από τους μεν όσο και από τους δε /
ο κοινός παρονομαστής είναι τα μικροσυμφέροντα: όταν το θέμα πηγαίνει στο Δημοτικό Συμβούλιο για να επιβληθούν πρόστιμα, οι παρατάξεις που πρόσκεινται σε συγκεκριμένα κόμματα κατορθώνουν να απαλλάσσουν τα αγαπημένα τους κόμματα από το γράμμα του νόμου...
