Ημουν 15 χρόνια στην ίδια δουλειά και σήμερα αναγκάστηκα να ψάξω. Να μείνεις, πληρώνεσαι, μου έλεγαν στην αρχή, έχεις μια ασφάλεια στις εποχές που ζούμε. Το ίδιο και 10 χρόνια πριν, το ίδιο και 6, το ίδιο και πρόπερσι. Πολύ κλάμα, πολύ απογοήτευση και βασικά, αυτό το αίσθημα της δυστυχίας όταν σηκώνεσαι κάθε πρωί για να πάς στη δουλειά. Από προχθες δεν δουλευω πια. Με ανάγκασε μια στάση πληρωμών. Και η κρίση. Από προχθές "ακούω" για χάλια δουλειές, υπό-αμοιβόμενες και παρακαλάω να με πάρουν. Το τίμημα, εξομολογούμενε, που πληρώνουμε, είναι ο εαυτός που διαμορφώνουμε στα εργασιακά μας χρόνια....Αν ησουν δυστυχισμένος καλά έκανες και σταμάτησες. Μπορει να βρεθεί κάτι με λιγότερα χρήματα, που , ίσως, θα σε καλύπτει. Η τουλάχιστον ο αφελής εαυτός μου αυτό θέλει να ελπίζει....
1.6.2018 | 17:32
δουλειά
ήμουνα σε μια δουλειά 2 χρόνια, εφιαλτική εμπειρία, άγχος, συνάδελφοι και εργοδότες φίδια, ζήλεια, τρομερή υπερπροσπάθεια, εκμετάλλευση στην ουσία, σωματικη, αλλά κυρίως πνευματική, λεφτά της πλάκας. Σήμερα τελείωσε το συμβόλαιό μου επίσημα. Δεν μου το ανανέωσαν, είπαν πως εφταιγα εγώ. Βασικά δεν μου το είπαν, το έμαθα από αλλού φίδια κολοβά δεν είχαν ούτε τα ούμπαλα να μου το πουν στο πρόσωπο. Εχθές ήμουν στενοχωρημένος. Σήμερα εξομολογούμαι οτι δε δίνω δεκάρα. Να πάει στο διάολο και η δουλειά τους και αυτοί οι καραγκιόζηδες. Κάτι καλύτερο θα ρθει. Είμαι πεποισμένος για αυτό, αλλά και να μην έρθει, τελικά, καλύτερα στην ανεργία παρά σε αυτή τη σφυκοφωλιά. Ακόμα και αν πέταξα δύο χρόνια. Αι σιχτίρ, το αφήνω σήμερα πίσω μου. Νιώθω απελευθερωμένος. Προχωράω παρακάτω χωρίς κανένας κερατάς να με σπάσει.
2
