ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι αυτο που λεμε πολυσπουδασμενη αλλα εργασιακα τελειως ανεμπειρη. 1-2 φορες προσπαθησα να δουλεψω αλλα τελικα δεν ειχα το αναμενομενο αποτελεσμα(με δοκιμασαν αλλα δε με πηραν). Η αληθεια ειναι οτι τρεμω να δουλεψω, θελω να το κανω αλλα φοβαμαι, ζηλευω απιστευτα οσους δουλευουν που το αντεχουν,εγω εστω και δοκιμαστικα παθαινα κρισεις πανικου και τετοια(η δουλεια απαιτουσε μια μορφη''εκθεσης''). Δεν αντεχω την κριτικη, την απορριψη σε οποιαδηποτε μορφη, αν και την εχω δεχθει. Επειδη προσφατα τελειωσα τις σπουδες μου δεν ξερω τι να κανω. Μπαινω στον πειρασμο να ζητησω δουλεια σε ακυρες θεσεις που να μη χρειαζεται να εκτιθεμαι πολυ ή να βρω κατι με τις ελαχιτες απαιτησεις για να μπορω να αντεξω . Ειμαι αρκετα ανταγωνιστικο ατομο μεσα μου, επιμονη, συνεργασιμη, θεωρω οτι αν ''πιασω'' τον τροπο που λειτουργει μια δουλεια θα γινω πολυ καλη σε ο,τι κι αν καταπιαστω.Αλλα ανεκαθεν αισθανομουν socially awkward, ακομα κι αν καποιος ξεπερασει την ελλειψη προυπηρεσιας μου φοβαμαι οτι θα του 'βγαλω' κατι και δε θα εμπιστευεται τις δυνατοτητες μου.Δηλαδη σαμποταρω τον εαυτο μου. Οταν ειχα ψαξει τοτε για δουλεια αυτο μου ειχανε πει εμμεσως''Εισαι πολυ καλη μπλα μπλα,συνεπης κλπ αλλα θα επρεπε να ησουν πιο ''τσαμπουκας''.Ειμαι χωρις δεσμο 2 χρονια και εχω αρχισει να τα παιζω, το αγχος μου δεν ξερω κατα ποσο ειναι κουφο αλλα φοβαμαι οτι αν γνωρισω καποιον και του πω οτι δεν εχω δουλεια/δεν εχω δουλεψει ποτε/ψαχνομαι για δουλεια χωρις να εχω ξεκαθαρισει τι θελω ακριβως δε θα με παρει στα σοβαρα, παρολο που εχω καποια ψιλοπλανα για τη ζωη μου μεσα στα επομενα 2-3 χρονια. Ο πρωην μου με υποτιμουσε γι΄αυτο ηδη απο τις πρωτες μερες γνωριμιας μας, λες και ειχε χρονο να με γνωρισει καλα τοσο συντομα, λες κ δεν πηγαινα σχολη, εργαστηρια κλπ και το εξυνα ολη μερα. Οταν βγαιναμε 99% πληρωνε αυτος αλλα μου ελεγε οτι και να εργαζομουν αυτο θα συνεβαινε γιατι ετσι εχει μαθει να κανει(ματσο στυλ)αλλα εγω δεν ενιωθα ανετα. Θα ηθελα να κανω κατι να βγαζω τα εξοδα μου και οταν βρω καποιον να ειμαστε επι ισοις οροις. Αλλα μετα σκεφτομαι ποιος θα θελει μια κοπελα που δε δουλευει πανω στο αντικειμενο της η κανει κατι ακυρο η δεν εχει ξεκαθαρισει τι θα κανει με την αγορα εργασιας. Δεν εχω αυτοεκτιμηση, μου ειπανε να κανω εθελοντισμο σχετικο με αυτο που σπουδασα προσωρινα μηπως ετσι ξετριφτω(πες απο διαστροφη αυτο που σπουδασα ερχεται σε κοντρα με μενα, θελει εκθεση και να μπορεις να ''σταθεις''μπροστα στους αλλους) και καπως καλυψω το κενο προυπηρεσιας μου αλλα σκεφτομαι οτι και να ξεκινησω αν αρχισουν και περνανε ετσι οι μηνες θα με απασχολει το οτι δεν εχω δουλεια και ποτε θα πιασω την πρωτη μου δουλεια.Παντα προσπαθουσα να κανω τους αλλους να με εκτιμησουν με βαση ο,τι εχω κανει(σπουδες, δραστηριοτητες μπλα μπλα) και με το χαρακτηρα μου βεβαια. Οταν σκεφτομαι τους αντρες νιωθω λες και ο αλλος θα με αξιολογησει ποσο δουλευταρου ειμαι κλπ. Δυστυχως εχω κακα παραδειγματα απο οικογενεια, γυναικες που παντρευτηκαν νωρις, δε σπουδασαν, δε δουλεψαν η χαζοδουλεψαν, υποτιμησαν τον εαυτο τους και υποτιμηθηκαν απο τους αντρες. Δε θελω να μου συμβει αυτο.αλλα αν παραδεχθω σε μια γνωριμια οτι δεν εχω δουλεια/δεν ψαχνω ενεργα οχι επειδη βαριεμαι αλλα επειδη τρεμω σαν το ψαρι να βγω στον κοσμο θα παρει πρεφα οτι απο αυτοεκτιμηση δεν παω καλα.Η ειρωνεια ειναι οτι ακομα και οι φιλοι μ μου λενε οτι ''δε με φοβουνται'',''θα βρω το δρομο μου'', ''ειμαι δυναμικη'' κλπ ενω εγω μονο ετσι δεν αισθανομαι. Θελω να προσπαθησω , να δουλεψω, αλλα ολα μου φαινονται βουνο. Ακομα και η πιο γελοια δουλεια μου φαινεται(απ εξω )βουνο.Αν δουλευα, αν δε φοβομουν οσο φοβαμαι, αν δεν ημουν μπερδεμενη θα ενιωθα πιο ανοιχτη να γνωρισω καποιον, πιο σιγουρη. Μετα βλεπω περιπτωσεις losers γυναικων , με γκομενους κοντα στα 30 που δε δουλευουν επειδη αυτοι οντως βαριουνται και εκεινες σχεδον τους συντηρουν(απο περιγυρο το παραδειγμα) και λεω εγω ουτε τοσο μεγαλη ειμαι, ο αντρας εχει μια αλλη σχεση με τη δουλεια κλπ. Ειμαι στο 0, νιωθω οτι αυτη η θολουρα δε θα ξεκαθαρισει ποτε αλλα δεν ξερω τι να πρωτοκανω..