ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποια βράδια σαν απόψε νιώθω ότι δεν έχουν πολύ νόημα. Είμαι μόνη μου. Δουλεύω. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε τι θα κάνω αύριο, Πρωτομαγιά. Έτσι είπα κι εγώ άνετη "θα γνωρίσει δόξες το σπίτι που δεν με βλέπει". Ο άλλος εξαφανισμένος, γιατί μάλλον έχει τα ψυχολογικά του. Και εγώ κάθομαι πάνω από έναν υπολογιστή και δουλεύω. Για ποιον?Για κανέναν!Γιατί όσο και να δουλέψω, δεν έχω κανέναν να τα φάω παρέα. Η κολλητή μου στο εξωτερικό. Η άλλη με το που ερωτεύτηκε, έριξε μαύρη πέτρα πίσω της -πάνε 3-4 χρόνια. Ο κολλητός μου δεν μπορεί να ξεμουδιάσει από τα φάρμακα που παίρνει με την κατάθλιψη. Και νιώθω τόσο μόνη! Και κάτι μέρες σαν σήμερα, αναρωτιέμαι ακόμα πιο έντονα?Ποιο είναι το νόημα που υπάρχουμε?Για κάποιες χαρές και άπειρα προβλήματα?Μας φέρνουν σε ένα κόσμο, φτιαγμένο από άλλους, και πρέπει σε αυτόν να επιβιώσουμε με κανόνες που γίνονται δεύτερη φύση μας από παιδιά. Όσο φυσιολογικό είναι να κοιμηθούμε, άλλο τόσο φυσιολογικό μας κάνουν να θεωρούμε τους κανόνες τους.Δεν γουστάρω να λέω ότι η ζωή είνα ωραία. Δεν με ρώτησε κανείς! Ακόμα και το πιο απλό: θέλεις να σου δώσουμε αυτό το όνομα? Ερχόμαστε σε έναν κόσμο, χωρίς να μας ρωτήσουμε, και παλεύουμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτό που λέγεται ζωή, την οποία όσο και να διαλέγουμε με τις επιλογές μας, πάντα οι επιλογές μας επηρεάζονται από άπειρους παράγοντες που δεν μας αφορούν και δεν έχουμε επηρεάσει στο ελάχιστο.Και κάπως έτσι κι εγώ, θα συνεχίσω να δουλεύω, γιατί έτσι πρέπει -πώς αλλιώς θα ζήσω τη ζωή που μου έδωσαν?