ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγα χρόνια ξεπέρασα την καταραμένη κατάθλιψη. Ειμαι σε σχέση ενός χρόνου, τον αγαπάω πολυ, μα τον τελευταίο μήνα εχω αλλάξει μη γνωρίζοντας γιατί, άρχισα να τα βλέπω υπερβολικά, να νιώθω μόνη, να κλαίω σε καθημερινή βάση και στο τέλος να μένω όντως μόνη. Μπράβο ηλίθια τι καταλαβες; Η μάνα μου, συνέχεια με κατσαδιάζει, «ελεος κοπέλα μου, όλη τη μερα σε ένα κρεβάτι, θα μουχλιασεις», και έχει δίκιο μα καθόλου αίσθηση δεν μου κάνουν τα λόγια της, έχω παρατήσει τα διαβάσματα μου για την σχολή, με φίλες έχω να βγω, μήνες; Το μόνο στήριγμα που έχω είναι το αγόρι μου, και αυτό φαίνεται ότι δεν αντέχει πολυ ακόμα μαζί μου, οι καυγάδες γίνονται καθημερινοί μαζί του, και φοβάμαι πως αν το χάσω δεν θα το αντέξω και θα πέσω σε βαριά κατάθλιψη. Έχασα το νόημα της ζωής, ή πιο σωστά, δεν το βρήκα ποτε. Δεν μπορώ να το ξαναπεράσω, δεν με καταλαβαίνω ώρες ώρες, απορώ ποια ειμαι, έχω χάσει το χαμόγελο μου, ποιος εγώ; Που όλοι είχαν να λένε για το ποσο χαμογελαστή και θετική ειμαι, και τώρα ούτε με αντικρίζουν για να το πουν! Νιώθω πιο χάλια από ποτε, φοβάμαι.. και ο μόνος για να το πω είναι αυτό εδώ το σάιτ.. λυπάμαι τόσο.