ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπαω την οικογενεια μου,τους συγγενεις μου,το σκυλι μου,ομως δεν μπορω να εκφρασω την αγαπη μου,ουτε σε λογια ουτε σε πραξεις,μονο στον γραπτο λογο καταφερνω λιγο να ανοιγομαι...Απο το 2013 ειμαι ερωτευμενη με καποιον,οσο καιρο ημασταν μαζι μου εδειχνε τοση αγαπη,εγω ουτε ενα μηνυμα δεν μπορουσα να του στειλω,ενιωθα οτι θα ενοχλησω,οτι γινομαι πιεστικη,ενω με εκλιπαρουσε να του στελνω,να τον παιρνω ενα τηλεφωνο να δειχνω ενδιαφερον,εγω κλεινομουν στον εαυτο μου...Το ιδιο και με τους φιλους μου,δεν ξερω αν ειναι φοβος απόρριψής η οτιδηποτε αλλο αλλα ξερω οτι ειναι μεγαλο εμποδιο...Μετα απο μια σχεση γεματη αγαπη ο συντροφος μου αρχιζε να ξενερωνει με την σταση μου,παραπονιοταν διαρκως οτι αδιαφορω,οτι ειμαι ψυχρη...Ετσι απομακρυνθηκαμε,δεν εχει παψει να μου μιλαει,να περιμενει πότε θα αλλαξω,εχω καταλαβει ομως οτι δεν νιωθει οπως πριν και ας μη θελει να μου το πει,δεν ασχολειται οσο πρωτα μαζι μου,μπορει να περασουν και δυο τρεις μερες χωρις να μιλησουμε,να μου πεις λογικο,μεχρι ποτε θα κανει αυτος το πρωτο βημα;Εγω ομως εκει ειναι που δισταζω περισσοτερο,που αμφιβαλλω για τα αισθηματα του,και κλεινομαι ξανα στον εαυτο μου...Καποιες φορες στεναχωριεμαι που ξερει το θεμα μου αλλα δεν θελει να με καταλαβει,και απτην αλλη τον κουραζει ολο αυτο και ειναι λογικο...Προτιμησα να κοψω καθε επαφη μαζι του για να μη πληγωνεται εξαιτιας μου,ομως η απαντηση του ηταν οτι ξερει πως τον αγαπαω και οτι δεν μπορει χωρις εμενα,παντα ομως καταληγουμε αργα η γρηγορα να μαλωνουμε γιατι νιωθει πως τον παραμελω,εχω απελπιστει πραγματικα...