ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω τόσο μόνη σε όλο αυτό που περνάω.Κι ας μην είμαι.Ομως τίποτα πια δε με χαροποιεί δεν υπάρχει κανένα νόημα στην κάθε μέρα που περνάει.Δε πίστευα ποτέ πως θα συμβεί σε'μενα και ειρωνεία είναι πως κάποτε τα σνομπαρα όλα αυτά έλεγα έλα μωρέ τι φάρμακα και ηρεμιστικά θα το ξεπεράσεις μπορείς.Ηξερα πώς έχω κατάθλιψη αλλά δεν έκανα τίποτα για αυτό γέμιζα τη μοναξιά μου τα κενά μου με άχρηστα αντικείμενα.Οτι χρήματα έβγαζα τα ξοδευα αμέσως και όλο αυτό με έκανε χαρούμενη και ξανά το βράδυ κρίσεις πανικού και το άλλο πρωί ψώνια και όλα καλά.Φιλοι ούτε για αστείο.Τωρα ειναι πιο δύσκολα από ποτέ.Τα πρωινά δυσκολεύομαι να σηκωθώ από το κρεβάτι η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που νομίζω θα σπάσει και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές ευχήθηκα να μη ξυπνήσω αλλά όταν κοιτάω την κόρη μου (6 μηνών περίπου) να μου γελάει όλα αλλάζουν.Νιωθω πιο ευτυχισμένη από ποτέ.Αλλα κρατάει τόσο λίγο πάλι πέφτω πάλι κλάματα πάλι υστερίες πόσο μάλλον τώρα που ζω στο πατρικό μου με τον άντρα μου άνεργοι κι δύο.Θελω τόσο να τελειώσει ότι περνάω να είμαι χαρούμενη ξανά και με μερικούς φίλους γιατί μου έχουν λείψει,βλέπεις αφιέρωνα όλο το χρόνο μου από το σχολείο στον αγαπημένο μου και έτσι έμεινα μόνη μαζί του.Λαθος μου φυσικά αλλά δε πειράζει τον αγαπώ και με στηριζει.Τωρα που γράφω όλα αυτά σκέφτομαι πως έρχεται το πρωί που τόσο μισώ και η καρδιά μου είναι λες και θα σταματήσει πάλι μια μέρα ίδια χωρίς δουλειά χωρίς όρεξη για τίποτα.Το μόνο θετικό εκτός από τη κόρη μου είναι πως αν και άργησα επισκέφτηκα έναν ψυχίατρο και με βοηθάει πολύ.Θελω μόνο να πώς σε όσους και όσες περνάνε κατάθλιψη η επιλοχειο όπως και εγώ να μη τα παρατάνε.Βρειτε έναν ειδικό να μιλήσετε και κάποιο ηρεμιστικό αν σας συμβουλευε ο γιατρός μη το φοβηθείτε.Μα πάνω από όλα να μιλάμε στους δικούς μας στην οικογένεια μας ή σε κάποιον που θα είναι εκεί να μας στηρίξει να μας σηκώσει όταν εμείς δε μπορούμε να μας πάρει μια αγκαλιά και με ένα "όλα θα πάνε καλά είμαι εδώ για σένα" να μας δίνει το κουράγιο που χάσαμε.