ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποσο θα μαρτυρησουμε ακομα σε αυτην την στηλη. :)
Οταν αγαπας καποιον/α και τον/την θελεις στην ζωη σου υποχωρεις οπως πρεπει να υποχωρει και η αλλη πλευρα. Για να τους διέγραψες έτσι απλα σημαινει οτι δεν ηταν αρκετα σημαντικοι για σενα. Γιατί όπως αναφέρεις ειναι αδυνατον να συμφωνεις με καποιον σε ολα , ομως για να υπάρχει στην ζωη σου ταιριαζεις σιγουρα στα βασικα.Προσωπικα δεν το βρισκω κακο να προσπαθεις να πεισεις για την αποψη σου -αν και το θεωρω ανούσιο σε πολλες περιπτωσεις- αρκει η προσπάθεια να μην γινεται με αγενεια η προσβλητικο τροπο. Και ειναι αλλο το προσπαθω να πεισω αλλο το θελω να την επιβαλλω. Για μένα παντως το αποφασισες σωστά. Let it be λοιπον που είναι και μια αγαπημένη μου φράση.

Αν σκέφτεται και η άλλη πλευρά έτσι μόνο τότε αξίζει αυτό που λες.
Να βρεθείτε κάπου στη μέση δηλαδή.
Αν δε συμβαίνει αυτό τότε απλά ακολουθείς το εγώ του άλλου για να μη χαλάσεις ισορροπίες και φιλίες, κάτι που δεν είναι σωστό.
Και η συνεχής υποχωρητικότητα του ενός δεν είναι δείγμα καλής σχέσης.

"Άτυπος μάρτυρας" σε εξομολόγηση ανώνυμου που υπόσχεται, μου φαίνεται σουρεαλιστικό από μόνο του. Και ούτε εγώ (ο ανώνυμος επώνυμος) υπόσχομαι ότι θα θυμάμαι κάτι 🙂
Όσο για τα υπόλοιπα που γράφεις, είναι "ναι μεν, αλλά". Και θα σου εξηγήσω τί εννοώ.
Αν πρόκειται για θέματα αρχής ή για βασικά ζητήματα που απαρτίζουν τον εαυτό σου, επιβάλλεται να μην υποχωρείς. Αυτό μην το συγχέεις με το απλοϊκό "να είσαι πάντα ο εαυτός σου", επειδή και δε γίνεται, αλλά και να γινόταν θα καθιστούσε κάθε επαφή και σύγκλιση με οποιονδήποτε άλλο αδύνατη.
Μικροσυμβιβασμοί για καθημερινά ζητήματα υπάρχουν πάντα. Και ούτε όλα στη ζωή είναι θέματα μονάχα απόψεων.
Τώρα, αν δεν υποχωρούσες πουθενά, φυσικά και είναι λάθος. Ακόμα και σε μία απλή και πολιτισμένη συζήτηση υπάρχουν διαφωνίες · καθένας υποστηρίζει την άποψή του με τα επιχειρήματα που νομίζει και διαθέτει.
'Έρχεται όμως η στιγμή που τα επιχειρήματα στερεύουν · τότε, αρχίζει η επανάληψη σε παραλλαγές της ίδιας άποψης · οπότε καλό είναι η συζήτηση να κόβεται, αφού από συζήτηση μετατρέπεται σε προσπάθεια επιβολής κάποιας άποψης.
Έτσι ακριβώς λειτουργούν και οι ανθρώπινες σχέσεις. Αν δεν υπάρχει σύγκλιση σε βασικά (όπως τα βλέπει ο καθένας τα βασικά) καλό είναι να κόβονται, επειδή διαφορετικά ο ένας θα προσπαθήσει αργά ή γρήγορα να επιβληθεί στον άλλον.
Ούτε συμφωνώ πως είναι όλα "take it or leave it", κάποια minimum προσπάθεια και από τα δύο μέρη, είναι απαραίτητη ώστε να γεφυρωθούν οι διαφορές.
Επομένως, για να επιστρέψω στο αρχικό σου ερώτημα, εάν ο λόγος που δεν υποχωρούσες και έκοβες ήταν ότι οι άλλοι είχαν προσπαθήσει να σου επιβληθούν σε βασικά σου ζητήματα (αρχών, οπτικής κλπ) αυτό που κέρδισες ήταν η ακεραιότητα του εαυτού σου και αυτό που έχασες ήταν η πιθανή αλλοτρίωση αν συνέχιζες τη συναναστροφή μαζί τους.