ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

12.12.2017 Βραδυ Δευτερας προς Τριτη, 1:19..... Περιπλανησεις... σκεψεις... και η καταληξη εδω ... γιατι καπου θελω να γραψω .. να μιλησω... το γιατι? Γιατι πνιγομαι μεσα μου.. Πρωτη φορα γραφω εδω.. και οχι σε χαρτι... Γιατι οι φιλοι μου περνανε τις δικες τους φασεις,περι ερωτος,περι δουλειας,οικογενειακα, χιλια δυο.Γιατι τα αδερφια μου ζουν την ζωη τους, φρεσκοπαντρεμενοι και δε θα μπορουσαν να με καταλαβουν επισης μιας και ειμαι ομοφυλοφιλη και δεν γνωριζουν ανοιχτα κατι, παρα μονο η μητερα μου.Η μητερα μου οσο αρχοντισα,ψυχαρα ειναι και οσο και αν με στηριζει ψυχολογικα με το δικο της ιδιαιτερο τροπο, ξερω οτι αυτες τις δυο φορες που με ακουσε να κλαιω αυτο το διαστημα και να της λεω οτι λυγιζω, οσο και αν δεν μου το δειχνει ,μεσα της ποναει για μενα. Που για ενα χωρισμο και για τη βρωμια του κοσμο που ακομα δεν αποδεχτηκα, ειμαι ετσι.Οποτε πλεον της λεω οτι ολα ειναι καλα και αποφευγω να τη στεναχωρω. Και μενω εδω και οι σκεψεις δε λενε να γαληνεψουν... το μυαλο ειναι περιεργο εργαλειο... και καποιες φασεις στη ζωη μας, οταν σκαει η μια μετα την αλλη, γονατιζεις και προσπαθεις απο καπου, καπως, να αντεξεις και να μη κλειστεις σε τεσσερις τοιχους μεχρι να συνελθεις, μεχρι να μαζεψεις τα κομματια σου. Γιατι δε θελεις να βλεπεις κανεναν, δε θελεις να χαμογελας αλλο ψευτικα και να πιεζεσαι, να δειχνεις οτι ολα ειναι καλα στη ζωη σου γιατι ντρεπεσαι να πεις : "Ρε δεν ειμαι καλα, δε τη παλευω καστανο" .Θα μου πεις για ενα χωρισμο? Για μια σχεση? Και για ολη τη βρωμια και ροη των ανθρωπων? Για καποιους ισως ρηχο για αλλους ισως να καταλαβουν... Αφησα τη ζωη μου στη Ελλαδα και ηρθα στη Γερμανια για εναν ερωτα... τον ερωτα μου... τον ανθρωπο που μπηκε απροσμενα στη ζωη μου πριν σχεδον δυο χρονια και ηταν σαν να τη γνωριζα απο χρονια... Ζησαμε πολλα ομορφα και ασχημα,αντεξα, αντεξε πολλα... και ομως αυτο το καλοκαιρι εφυγε σε αλλη αγκαλια... ετσι απλα... παραλληλους ερωτες... παραλληλες ζωες.. και ψεμα φουλ.Ετσι απλα, διχως ενα σ αγαπω να εμεινε ορθιο.. διχως μια αγκαλια να εμεινε για το μαζι. Μια ειλικρινη ,μια αληθεια απο καρδιας αναζητουσα..για ενα φλερτ του καλοκαιριου και εγω περιμενα Γερμανια πως και πως να γυρισει απ τις διακοπες, μιας και εγω εργαζομουν και δεν ειχα αδεια.Και ακομα ειμαι πλαι της, συγχωρεσα,αποδεχτηκα το νεο ανθρωπο στη ζωη της,οπου εγω υπηρχα... Γιατι αν εκει ειναι ευτυχισμενη, δεν εχω κανενα δικαιωμα να παρεμβω σε αυτο, παρα μονο να το αποδεχτω οσο και αν ποναω. Που να αρχισω.. τι να εξωτερικευσω.. τι να κρατησω... Μεσα απ αυτο το βημα που εκανα και ηρθα εδω,ειδα ποιοι 'εμειναν' πλαι μου απο την Ελλαδα, ανακαλυψα νεα ορια σ εμενα,ειδα 'εικονες' που με πονεσαν παρα πολυ και πληγωσαν, απ τον ανθρωπο που λατρευω... Γνωρισα εδω ανθρωπους και νεους μικροκοσμους... που τσακιζουν το σεβασμο , την αξιοπρεπεια σου, το ειναι σου ολοκληρο! Κουραστηκα να φορτιζομαι συναισθηματικα και να μη μπορω να με βρω..το χαμογελο μου.. αυτο που ημουν...Μονη μου σε μια ξενη χωρα, να προσπαθω να δικαιολογω για καθε πραξη το καθε ανθρωπο σε οποιο τομεα.. Ειναι τοσα πολλα που βλεπω και συνειδητοποιω για τους ανθρωπους στη ζωη μας.. γυρω μας... Και ομως ακομα να αποδεχτω αυτο το κοσμο.. και τη βρωμια που κρυβει παντα μεσα του.. Τρεχει η ζωη τοσο γρηγορα και οι καταστασεις μεσα σε αυτη και δε προλαβαινεις να συλλαβεις το ενα γεγονος και ερχεται και κατι αλλο και σου βαθαινει με βια τη ψυχη και το μυαλο... Ποναω μεσα μου για 'μικρους θανατους' που βιωσα απο εικονες,πραξεις,λογια, ανθρωπων που θεωρουσα δικους μου και πλεον οσο δυναμικη και αν ημουν νιωθω οτι εχω την αναγκη να ξαποστασω, να κανω ενα διαλειμμα και δε ξερω πως να βρω χωρο,χρονο για μενα,χωρις να τρεχω μαζι με τη ροη της ζωης και στη καθημερινοτητα της. Νιωθω οτι αδειασα για πρωτη φορα στη ζωη μου οσο ποτε αλλοτε και οτι ολο αυτο δε θα μου περασει μεσα σ ενα μηνα. Παιδευομαι εδω και 5 μηνες σχεδον και πλεον νιωθω οτι ειμαι τοσο ευαλωτη και ευαισθητη, που ντρεπομαι και να το πω στους φιλους μου. Και εχω αναγκη μια αγκαλια τοσο πολυ και να ανοιξω τη ψυχη μου ,διχως πρεπει και μη. Διχως κριτικη, διχως γιατι. Απλα να μιλησω και να ξεσπασω, καπως να ηρεμησω μεσα μου, να μου φυγει ολο αυτο το βαρος.Θελω να ξαναβρω εμενα, που χαμογελουσα,ημουν καφρος και παντα γελουσα με τη ψυχη μου.Βαρεθηκα να ελπιζω σε ουτοπικα πραγματα .. και παρολα τα οσα γραφω και νιωθω αυτη τη περιοδο της ζωης μου , μεσα μου , ενα κομματι μου ακομα αναπνεει και ελπιζει με θετικοτητα, παραδοξως διαβαζοντας ολα τα παραπανω. οτι θα ερθει μια μερα που ολα οσα περασα τους τελευταιους μηνες , θα τα συζηταω μετα απο καιρο και θα λεω, μα καλα, τι λαλακας που ημουν. Καλο ξημερωμα απο HeidelbergΕ.F.