ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με την πρώην σύντροφό του και ο αγώνας για τη διεκδίκηση της πατρότητας μας έχει αποξενώσει. Κάνω υπομονή από τον Μάρτιο. Σέβομαι και κατανοώ την κατάσταση και θα περιμένω κι άλλο αν χρειαστεί γιατί αυτός ο άνθρωπος αξίζει.Όμως, έχω να τον δω μήνες ολόκληρους από κοντά γιατί μένει μακριά, και ενώ μιλάμε καθημερινά στο skype, στο τηλέφωνο κτλ.δε θέλει τη φυσική μου παρουσία με τη δικαιολογία ότι πρώτα πρέπει να τακτοποιήσει τις εκρεμμότητές του για να είναι άνετος μαζί μου. Δεν πετάω στα σύννεφα, ξέρω τι θέλω από αυτόν, παρά τις δυσκολίες των συνθηκών, έχω όρεξη να προσφέρω τη ζωή μου σε αυτόν, και το παιδί του, αλλά αρχίζω και νιώθω ένα αδιέξοδο.Θέλω να τον δω, να τον αγκαλιάσω, να τον αγγίξω, να τον παρηγορήσω, να περάσουμε μαζί ένα κυριακάτικο πρωί, όπως παλιάαλλά δε με αφήνει να πάω εκεί αν δε λύσει το θέμα του.Είναι πολύ τρυφερός μαζί μου, το βλέμμα του είναι γεμάτο γλύκα και αγάπη, αλλά η απόσταση και η άρνησή του με σκοτώνουν.Τι συμβαίνει; Γιατί το κάνει αυτό; Τι μπορώ να κάνω; Πώς να έρθω κοντά του; Ντρέπομαι κάπως και δε μπορώ να μιλήσω στους δικούς μου ανθρώπους, είναι όλοι τους πολύ αρνητικοί απέναντί του, εξαιτίας της ύπαρξης του παιδιού. όλοι ξέρουν ότι έχουμε χωρίσει.όποιος έχει να μου δώσει μια καλή συμβουλή...