ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και νιώθω σαν να μην μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Προσπάθησα αρκετά να επανακτήσω την υψηλή εφηβική μου αυτοπεποίθηση μα μάταια. Και ακόμα προσπαθώ. Αυτή η κατάρα... να έχεις μια που γουστάρεις κοντά σου, να έχετε βγει έξω, να έχετε μαλώσει, να την πλήγωσες, την συγχώρεσες και να μην μπορείς να την έχεις... λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης που λογικά σε αποτρέπει να εύκολα κάνεις καινούργιους φίλους και αλλησυνδετικές γνωριμίες. Και η γκόμενα να κυνηγάει άλφα αρσενικά που έχουν φουλ αυτοεκφραστικότητα, ταλέντα και άποψη. Εγώ έχω το ΜΠΟΥΛΟ. Γενικά, ακόμα και όταν είχε έναν ρεζερβουά τυπά σαν εμένα δεν με έβλεπε.... τουλάχιστον νομίζω. Η αυτοπεποίθηση back then την έκανε να ξαπλώσει στον ώμο μου. Μα τώρα ούτε καν να με πιάσει το χέρι.Δυστηχώς... στην εφηβεία τα κατέστρεψα όλα και άρχισα να χάνω το παιχνίδι. Η συμπεριφορά μου ήταν επιθετικά απωθητική... μα λογικό σαν συμπαγής αυτοάμυνα στο μπουλινγκ που δέχτηκα τόσα χρόνια στο Γυμνάσιο αποφασίζοντας να ξεφύγω απο αυτό και να αποκτήσω πιο χαμηλό προφιλ και αυτοέλεγχο στις πράξεις μου πράγμα που πέτυχε. Και γενικά το εγώ μου ανυψώθηκε τότε στο Λύκειο για τα καλά μα δεν το έβγαζα εκτός οικογένειας πράγμα περίεργο... Γιατί έτσι; Δεν ξέρω, φοβόμουν ίσως τις προσωπικές επιθέσεις και το κράξιμο. Όπως και τώρα κάποιος να με κατακρίνει κραξικά. Το μυαλό μου υπεραναλύει πράγματα... μα είναι πανέξυπνο πράγμα να μεθοδικά σχεδιάζεις μπροστά και να αποκλείεις όλα τα ενδεχόμενα, σωστά; Τότε γιατί με τραβάει πίσω; Γιατί η μεθοδική σκέψη με κάνει να χάνω αυτοπεποίηθηση;