19.4.2016 | 14:51
Έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου
σκηνές και λόγια, και όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω ηρεμήσει ούτε ένα λεπτό...διαρκώς τα σκέφτομαι και θέλω να χαθώ από τον κόσμο, αναρωτιέμαι πόσο έφταιγα και πόσο ήταν πέρα από την εξουσία μου...άλλοτε μου βγαίνει οργή, θυμός και άλλοτε παράπονο και θλίψη. Υπάρχουν και λίγες στιγμές που είμαι χαρούμενη αλλά μετά το μυαλό μου ξαναθυμάται και η ψυχή μου νιώθει κακοποιημένη και εγκλωβισμένη. Μερικές φορές νομίζω ότι μένω μόνο και μόνο επειδή νιώθω πως μου χρωστάς να επανορθώσεις το κακό που μου έκανες. Όμως ξέρω ότι έχω και αληθινά αισθήματα για σένα. Επισκιάζονται ωστόσο από την αδικία που νιώθω να υφίσταμαι αλλά και την απογοήτευση από τη στάση των αγαπημένων μου προσώπων, συγγενών και φίλων...