ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

1,60 ανθρωπάκος, μίσος από μένα σε βάρος, κοντεύει 50 πια και κουτσαίνοντας ελαφρά και ακόμα φοβάμαι να τον κοιτάξω, τρομάζω μόλις τον βλέπω έστω και από μακριά. Μα πως γίνεται μου λέτε? Ολόκληρη γυναίκα έφτασα, έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε και ακόμα φοβάμαι! Είμαι σχεδόν 20 πόντους ψηλότερη, σαφώς δυνατότερη και πιο γρήγορη και ακόμα φοβάμαι. Γείτονας, θείος της φίλης μου, τον έβλεπα κάθε μέρα από παιδάκι. Ήμουν 13, πέρασα από το σπίτι της φίλης μου για να πάμε μαζί περπατώντας για προπόνηση, όπως κάθε φορά. Μπήκα στο σπίτι και ο θείος της μου είπε να την περιμένω γιατί κάπου είχε πάει με τους γονείς της. Μου προσέφερε ένα ποτήρι νερό και με ρώτησε για το σχολείο, εγώ ρώτησα αν θα αργήσει η φίλη μου γιατί ανησυχούσα μην καθυστερήσουμε στην προπόνηση. Εκείνος γύρισε την πλάτη και κάλεσε τον πάτερα της φίλης μου - δεν το σηκώνει, οπότε μάλλον οδηγεί και είναι στο δρόμο της επιστροφής- είπε. Μετά μου είπε ότι έχω χάσει αρκετά κιλά και έχω ομορφύνει πολύ. Εγώ του είπα ότι πρέπει να φύγω και λογικά θα με βρει η φίλη μου στο γυμναστήριο. Μα από τώρα; Θα προλάβετε μην ανησυχείς, κάθισε λίγο. Έκλεισε την πόρτα. Φοβήθηκα, έλεγα από μέσα μου έλα μωρέ ιδέα σου είναι δεν θα πάθεις και τίποτα να περιμένεις 5 λεπτά ακόμα, μην είσαι αγενής.. Με πλησίασε, ήταν άνοιξη και φορούσα τη φανέλα και το σορτς της ομάδας, μου ακούμπησε το μπράτσο, έγειρε προς το μέρος μου και πάγωσα ολόκληρη. Έβαλε το χέρι του ψηλά στο μπούτι μου και τότε πετάχτηκα όρθια και είπα με δυνατή φωνή εγώ πρέπει να φύγω. Πήγα προς την πόρτα, με τράβηξε από το χέρι και ευχόμουν να ανοίξει μια τρύπα και να εξαφανιστώ. Ευτυχώς, έγινε κάτι καλύτερο! Η γιαγιά της φίλης μου ήταν στην πόρτα και φώναξε: μα καλά ρε παιδί μου γιατί κλείδωσες; Άνοιξε με το κλειδί της και έπεσε πάνω μου: - Τι κάνεις εδώ κορίτσι μου; - Περιμένω τη φίλη μου για να πάμε προπόνηση - Μα είναι ήδη εκεί, την πήγαν οι γονείς της, τρέχα να προλάβεις γιατί θα αργήσεις. Νομίζω δεν έχω τρέξει πιο γρήγορα στη ζωή μου. Δεν έχω πει σε κανέναν ποτέ τίποτα, σταμάτησα το μπάσκετ, δεν ξαναμίλησα στη φίλη μου. Ακόμα και σήμερα σκέφτομαι ότι εγώ φταίω που μπήκα στο σπίτι. Μα πως εγώ φοβάμαι αυτόν τον άνθρωπο; Αυτόν τον κακομοίρη με τα γυαλάκια. Αυτή την σκυφτή φιγούρα που με το ζόρι στέκεται. Εχθές πέρασα δίπλα του και χαμήλωσα στο βλέμμα. Έχω δρόμο ακόμα.