ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον φίλο μου είμαστε 2 χρόνια μαζί περίπου, με πάνω και κάτω, με πολλές παρανοήσεις, με πολύ προσπάθεια. Ενώ όλα ήταν φαινομενικά καλά, κάτι δεν κόλλαγε, προέκυπταν προβλήματα από το πουθενά, δυο-τρεις φορές χωρίσαμε, και πάλι από την αρχή. Τον τελευταίο καιρό ήμασταν σε φάση παρεξηγήσεων και ασυνεννοησίας, όταν μου είπε ότι ο πατέρας του έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ήθελα να του συμπαρασταθώ με όποιον τρόπο μπορούσα, αλλά δεν απαντούσε στα τηλέφωνα, μιλούσε με μισόλογα, δε με αναζήτησε ποτέ στο πρόβλημά του. Εγώ επέμενα, ήταν ανάγκη δικιά μου. Και σήμερα ο πατέρας του χειρουργήθηκε στον εγκέφαλο. Με τα πολλά και τα λίγα, έμαθα που είναι και πήγα να τον δω, όχι τον πατέρα του, για τον σύντροφό μου, να τον πάρω μια αγκαλιά και να του σταθώ. Και είδα τον πατέρα του. Δυο ώρες χειρουργημένος, μόνος του στο δωμάτιο, η γυναίκα του πουθενά, η κόρη του φευγάτη. Ο φίλος μου εκεί, όταν με είδε ούτε ένα βλέμμα, καμία επαφή. Ο πατέρας ήθελε να βγάλει το οξυγόνο "Κράτα του το χέρι" του λέω, "Έχουμε αποκλειστική, θα μείνει το βράδυ" μου λέει, και στην αποκλειστική "δέσε του το χέρι, έτσι θα το πάει όλη νύχτα". Κάθισα μισή ώρα. Κρατούσα το χέρι του πατέρα του και σκεφτόμουν ότι μόλις φύγω δε θα είναι κανείς μαζί του. Κοιτούσα τον πατέρα του και έβλεπα εμένα. Δυο ώρες χειρουργημένος στον εγκέφαλο, με μια αποκλειστική και δεμένα τα χέρια γιατί δεν έχω έναν άνθρωπο δικό μου να τα κρατήσει. Μόλις έφυγα, και θα ψάξω να βρω αυτόν τον άνθρωπο...