ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πως θα έφευγα από την Αθήνα και θα τα άλλαζα όλα.. "Θα κάνω καινούργιες παρέες και θα σταματήσω να κλείνομαι στον εαυτό μου".. Φέτος μετακόμισα στο Ρέθυμνο για σπουδές και πέρα από την συγκάτοικό μου δεν έχω γνωρίσει σχεδόν κανέναν άλλο.. Όλη μέρα στο δωμάτιο της φοιτητικής εστίας (όπου μένω) βλέποντας ξένες σειρές στο ιντερνετ.. Στην Αθήνα έμενα με την μητέρα μου, την αδερφή μου, την γιαγιά μου, τον θείο μου και τον σκύλο μας μέσα σε ένα δυάρι 50 τετραγωνικών.. Η κατάσταση δεν παλευόταν.. Ο καθένας μας με τα ψυχολογικά του.. Δεν μπορούσα να ζήσω εκεί μέσα.. Αποφάσισα να δώσω πανελλήνιες και να κάνω ό,τι μπορώ για να φύγω.. Στο σχολείο ήμουν μόνη μου.. Η παρείσακτη.. Αυτή που πάντα καθόταν μόνη ενώ όλοι οι άλλοι ήταν μαζί.. Η θλιμμένη που ό,τι και να γινόταν έπεφτε ψυχολογικά.. Ήθελα να κάνω παρέες αλλά είμαι πολύ κλειστός χαρακτήρας, σχεδόν αποκρουστική, δεν μίλαγα σε κανέναν.. Από γκόμενους.. Ο πρώτος ήταν ένας μαλάκας με την κάθε σημασία της λέξεις που μου κατέστρεψε τη ζωή.. Με ξέκοψε από τα πάντα.. 1 χρόνος σχέση.. Του τα έδωσα όλα και δεν πήρα τίποτα.. Μόνο ψέμματα και πολύ κέρατο.. Και μετά από αυτόν, ενώ έψαχνα κάτι/κάποιον να πιαστώ, ήρθε ο νυν.. Δεν μου άρεσε αλλά ήταν αυτός που έκανε να νιώσω πως σε κάποιον αρέσω.. Μετά από 2 χρόνια και δυο χωρισμούς από την μεριά μου, αυτός είναι ακόμα εκεί, λέγοντας πως με αγαπάει.. Δεν τον αγάπησα ποτέ αλλά του το λέω.. Ντροπή μου, το ξέρω.. Να κοροιδεύω έτσι έναν άνθρωπο.. Σχέση εξ αποστάσεως και τώρα αλλά και από την αρχή.. Και ο λόγος που άρχισα να γράφω..Ο πατέρας μου έχει πεθάνει εδώ και 8 χρόνια σχεδόν.. Ή μάλλον αυτοκτόνησε.. Μπλεγμένος με τα ναρκωτικά για χρόνια, χωρισμένος, μόνος.. Σχεδόν έχω ξεχάσει την εικόνα του και την φωνή του.. Απαγορευμένο θέμα στο σπίτι μου.. Επίπονο.. Η μάνα μου, πρώην χρήστης και νυν αλκοολική δεν μπορεί να το ξεπεράσει.. Αν και χωρισμένοι ήταν πολύ αγαπημένοι.. Τις τελευταίες μέρες τον σκέφτομαι συνέχεια.. Αλλά δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν για αυτό.. Αυτός ο πόνος της απώλειας δεν αντέχεται.. Ακούω τις φίλες μου να λένε για τους πατεράδες τους και λέω γιατί.. Γιατί εγώ να μεγαλώνω χωρίς πατέρα.. Γιατί να πονάω ακόμα και στο άκουσμα της λέξης "μπαμπάς".. Και γενικότερα γιατί να φοβάμαι να δεθώ με τους ανθρώπους, να κάνω φιλίες, να κοινωνικοποιηθώ, να ανοιχτώ.. Και τελικά δεν έχει αλλάξει τίποτα.. Όλα τα παραπάνω είναι διάσπαρτες, μπερδεμένες σκέψεις που δεν μπορώ να πω πουθενά.. Ζητώ καμιά συμβουλή αν δεν βαριέστε..