ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω βαρεθεί να δουλεύω. Ξεκίνησα στα λίγο πριν κλείσω τα 18, εργαζομουν καθημερινά για 4ωρα και παρακολουθούσα τα μαθήματα στη σχολή. Όταν τελείωσα, ξεκίνησα εργασία για 8ωρα και παράλληλα είχα αρχίσει να δικτυωνομαι και στον κλάδο μου κι απέκτησα τα πρώτα ιδιαίτερα μαθήματα. Καθώς τοτε είχα ακόμη ανεξάντλητη ενέργεια και θέληση, ξεκίνησα ένα μεταπτυχιακό που μου προσέφερε πολλά. Το διάβασμα όμως ήταν αντίστοιχο 4ωρης δουλειάς. Όταν το τελείωσα βρήκα 6ωρη δουλειά. Παράλληλα τα ιδιαίτερα μου αυγατιζονταν. Σήμερα είμαι 28, δουλεύω 10 περίπου ώρες ημερησίως και δεν μου λείπουν οι φίλοι, οι σχέσεις κι οι έξοδοι.Παρά ταύτα νιώθω εξαντλημένη. Μου αρέσουν και οι δύο δουλειές μου, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους εργοδότες μου και μέχρι πριν λίγους μήνες ένιωθα τρισευτυχισμενη. Να σημειώσω ότι για μένα πάντα η εργασία ήταν αναγκη εσωτερική, πέρα από βιοποριστική. Τα αδέρφια μου δεν δούλεψαν στις σπουδές τους, γιατί δε χρειάστηκε,και δεν το θέλησαν . Εγώ το ήθελα πολύ και σε νιώθω αδικημένη που δεν μου χαρίστηκαν οι σπουδές μου κι ας μην έκανα τη δουλειά που θα ζήλευε ο καθενας. Το λίγο διάστημα που έμεινα χωρίς δουλειά μου προκαλεσε κατάθλιψη.Παρόλα αυτά τους τελευταίους μήνες αναλογιζομαι τη ζωή μου και νιώθω ότι δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένας δουλοπρεπής είλωτας. Το κορμί μου δεν αντέχει τίποτα από αυτά που αντέχουν οι συνομήλικοι (ξενύχτι, ποτό, χορό) . χρειάζεται ύπνο και ησυχία. Το μυαλό μου τρέχει συνεχώς στη σκέψη ότι θα μπορούσα να βγάζω τα ίδια χρηματα με κάποιου είδους ημιαπασχοληση. (Αν κ χλωμο στην Ελλάδα του 21ου αιώνα) και να εχω χόμπι που τώρα τα έχω όλα παρατήσει. Δεν το πιστεύω ότι τα γράφω εγώ όλα αυτά. Απλά δεν αντέχω άλλο. Έφτασα στο όριο.