ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 16 χρονών και για ακόμα μία φορά, έχω πέσει σε κατάθλιψη...Χάρη στην "αγαπητή" μου οικογένεια. Κανείς δεν με ακούει! Κανείς! Ο μεγάλος μου αδερφός, όταν δεν με γράφει στ' αρχίδια του μου διαλάει το δωμάτιο και τα νεύρα μου (φαίνεται πως το να με προσβάλει και να με ξεφτιλίζει μπροστά στους φίλους μου και δικούς του είναι η πηγή της ζωτικής του ενέργειας). Δεν είναι να πω "Γεια" και αμέσως "Βούλωσέ το στο διάολο καθυστερημένο μαλακισμένο, κλειδώσου στο δωμάτιό σου και διάβασε τα κομιξάκια σου".Αλλά και οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω! Με περνάνε όλοι για ηλίθιο που τίποτα δεν καταλαβαίνει! Η μάνα μου έχει στα κρυφά γκόμενο (είδα τα "ποιήματα" που της στέλνει στο κινητό), άσε που ξημεμεροβραδιάζεται μαζί του στο μαγαζί του και μας κάνει όλο δώρα ο *********! όταν τον φέρνει και σπίτι για καφέ (!).Οι γονείς μου με θάβουν πίσω από την πλάτη μου ("Είναι άχρηστη", "Θα αποτύχει όπως ο μεγάλος", "Δεν κάνει για τίποτα") και δεν με αφήνουν να βγω αν δεν τους πω μέχρι και πόσα βήματα θα κάνω!Και ο μικρός μου αδερφός με χαστουκίζει (με περνάει 1 κεφάλι και έχει τα 2-πλάσια kg από 'μένα βλέπετε...). Αλλά κάνω κι εγώ μαλακία γιατί κάθε φορά χαμογελάω, σκύβω το κεφάλι και δεν λέω τίποτα σε κανέναν. Πρέπει πάντα να προσποιούμαι το ευτυχισμένο, ηλίθιο, ήσυχο κοριτσάκι!!!... Γαμώτο... Πάλι άρχισα να κλαίω...