ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτές οι εξομολογήσεις για τις μανάδες που διάβασα σήμερα με τσάκισαν. Και όχι, εγώ δεν έχω χάσει τη μητέρα μου, αλλά βρίσκω ένα κοινό συναισθηματικό σημείο με αυτούς που τις έχασαν, ακριβώς επειδή ζω σαν να την έχω χάσει.Με αγαπάει υπερβολικά, είμαι ο τέλειος γιος για εκείνη και με δείχνει πάντα με καμάρι. Νομίζει ότι είμαι ανέμελος, ότι "δε μασάω", ότι δεν υπάρχει τίποτα να μου χαλάσει τη διάθεση, γιατί αυτό δείχνω.Η αλήθεια όμως είναι το ακριβώς αντίθετο. Πονάω γιατί δεν είμαι ειλικρινής μαζί της. Νομίζει ότι ξέρει τα πάντα για μένα. Ποτέ όμως δεν της είπα ότι με ελκύουν οι άντρες. Και είναι τόσο σημαντικό στοιχείο στην προσωπικότητα του ατόμου. Σε καθορίζει. Αλλά δε θέλω να την τσακίσω. Δε θέλω να την πληγώσω αφόρητα. Κι έτσι προτιμώ να ζω στο ψέμα. Προτιμώ να μη μοιράζομαι τα πάντα μαζί της. Ίσως επειδή δε θέλω να χαλάσω αυτήν την εικόνα που έχει για μένα.Και πονάω. Πονάω πολύ. Και κλείνομαι στον εαυτό μου. Και είμαι μόνος. Αλλά θέλω να δείχνω το αντίθετο. Αλλά αυτή η αίσθηση της απέραντης μοναξιάς δε λέει να φύγει.Και αυτό που με τσακίζει ακόμη περισσότερο είναι ότι ξέρω πως αν κάποτε μάθει την αλήθεια για μένα, θα πέσει από τα σύννεφα. Και θα με μαλώσει. Επειδή κάποτε μου είχε πει πως θέλει να της τα λέω όλα: Οτιδήποτε με πληγώνει, οτιδήποτε με βασανίζει. Κι αυτή θα ήταν εκεί, να με στηρίξει όσο κανείς άλλος.Ποτέ δεν το έκανα. Ήμουν μικρός όταν μου το είπε αυτό. Τα χρόνια περνούν. Τα συναισθήματα παραμένουν τα ίδια. Ένα απέραντο κενό...