Δεν υπαρχουν «υγιέστατοι» άνθρωποι. Και αν κάποιος θέλει να αποδειξει το αντίθετο, πολύ ευχαρίστως να το συζυτήσουμε μέχρι τελικής πτώσης. Έχουμε ολοι τα πάνω μας και τα κάτω μας. Πονάμε όλοι, παραλογιζόμαστε όλοι μερικές φορές και βασανίζουμε όλοι το μυαλό μας με όλα όσα είναι σημαντικά για εμάς. Αυτό που προσωπικά θεωρώ υγιές, είναι να προσπαθεί κάποιος να επανέλθει σε μια ισορροπημένη κατάσταση, καθώς δεν επιθυμεί να «βασανίζεται». Να θέλει να βρει αποτελεσματικούς τρόπους να μην πέφτει στην παγίδα της λύπης. Αυτό γίνεται και καλώς ή κακώς, ο καθένας έχει τους δικούς του τρόπους. Αρκεί όμως να υπάρχει θέληση. Διάβασα ένα ωραίο βιβλίο πριν ένα χρόνο. «Να σου πω μια ιστορία» του Bucay. Στο προτείνω. Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο και μικρό σε όγκο.
14.3.2018 | 02:06
Είμαι το ίδιο ατομο
Ναι...που έγραψα περί ψυχικών διαταραχών κ εξέφρασα την απογοήτευση μου...Παιδιά, διάβασα και την δημοσιευση του συγγραφέα Αύγουστου και ειλικρινά πόσο ταυτίστηκα και τον ένιωσα όπως και όλους τους υπόλοιπους που το βιώνουμε όλο αυτό Και πόσο μάλλον όχι μόνο μια φορά. Θέλω αν κάπου εκεί έξω, πάνω, κάτω υπάρχει μια ελπίδα να σωθούμε, απλά να βρεθεί μπροστά μου γιατί ειλικρινάδεν έχω καθόλου αντοχές. ..και Υποθέτω και πολλλοι από εσάς που τα βιώνετε ξανά και ξανά. Ποτέ θα μπορούσε να σταματήσει μια για πάντα αυτός ο πόνος? Είναι άδικο. Ζηλεύω τόσο τους "υγιεστατους " ανθρώπους. Εμένα γτ πάντα κάτι θα μου κόβει τα φτερα; ;Γιατί πάντα να μένω πίσω; ;Το dna μου μέσα. Καληνύχτα .
1
