ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το ξερω εδώ και 8 χρόνια. Τώρα είμαι 15. Κάθε χρόνο λέω ότι θα το πω και πότε δεν βρίσκω το κουράγιο. Τελευταία όλο κάνω αστεία που το υπονοουν, το είπα και στους γονείς μου σε μορφή πλάκας και απλά ελπίζω να το καταλάβουν. Όλο ανεβάζω και κάτι ουράνια τόξα στο ινσταγκραμ. Πρέπει να ναι ηλιθειοι για να μην το καταλάβουν. Εγώ γιατί το καταλαβαίνω δηλαδή όταν κάποιος/α δεν είναι στρειτ? Ο πατέρας μου είναι και φουλ ομοφοβικος, του λέω "είμαι λεσβια" γελώντας και καλά ότι κάνω πλάκα και φρικαρε. Η μάνα μου περνάει πολλά, το ξερω ότι θα με στηρίξει απλά δεν θέλω να την φορτώσω παραπάνω. Επίσης στο σχολείο μου για κάποιο λόγο νομίζουν ότι το σαι γκει είναι και πολύ "κουλ" και βλέπεις κάτι 13χρονα 100% στρειτ κοριτσάκια να φασωνονται μεταξύ τους και από την άλλη κάτι παιδιά που λένε ότι είναι μπαι και μιλάνε σε όλους τους υπόλοιπους λες και είναι σκουπίδια επειδή "είναι ετεροφυλοι". Αν είναι αυτό ισότητα.. Αν το πω δεν θέλω να με περάσουν για ένα από αυτά.. Η απλά θα νομίζουν ότι το λέω έτσι επειδή μου ρθε γιατί "δεν μου φαίνεται" καθόλου. Έχει καταντήσει αηδία όλο αυτό που περνάω, να το πω να τελειώνουμε? Πως το λες όμως αυτό? Αν τους μιλήσω στα ισια θα βάλω τα κλάματα και δεν μου αρέσουν τα δράματα, αν φύγω για λίγο και τους αφήσω σημείωμα πάλι θα βάλω τα κλάματα μόλις τους δω. Αν το ξέρουν οι γονείς μου, στα τέτοια μου στην τελικη τι θα πουν οι άλλοι αλλά αν δεν το δεχτούν ούτε αυτοί τότε γαμησε τα.. Επίσης οι φίλες μου είναι σε φάση "δεν έχω θέμα με τους γκει απλά μακριά από εμένα" ή "το θεωρώ ανωμαλία αλλά θα έκανα παρέα".. Μόλις τα ακούω όλα αυτά νιώθω λίγο σκατα αλλά το χω συνηθίσει πλέον.. Τεσπα μπορούσε να ναι και χειρότερα. Καμία ιδέα τι να κάνω?