ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρή μου έλεγαν ότι όταν έβαζα κάτι στο μυαλό μου, τα έκανα όλα μουνί μέχρι να το αποκτήσω (συνηθως οχι γιατι το ηθελα πλ εγω, αλλα γιατι δεν το ηθελαν οι αλλοι για εμενα).. Ήθελα να είμαι εγώ ο κυνηγός και ξενέρωνα εύκολα στην ιδέα του να μπλέκω με γκόμενους σκυλάκια, γκόμενους σκουπιδοφάγους κτλ. Ήθελα το περίεργο, το μυστήριο και γενικότερα ήθελα να βρω τον μπελά μου. Έχω δοκιμάσει τα πάντα, τα περισσότερα απαγορευμένα... Κάποια στιγμή, βρέθηκα να έχω 1μιση χρόνο σχέση με τον καλύτερο άνθρωπο του κόσμου. Βρέθηκε άντρας κορίτσια να αγαπάει, να εκτιμάει, να στηρίζει, να ζηλεύει οσο πρέπει, να μαγειρεύει, να καθαρίζει, να είναι μορφωμένος, ρομαντικός κτλ κτλ κτλ Μιλαω σοβαρα, τα ειχε ολα (απλα δεν ηταν πολυ ψηλος)!! Ε τον άφησα... τον αφησα για εναν 2 χρονια μικροτερο ..και αυτο γιατι?? γιατί καταλαβα οτι ειμαι ηλιθεια και οτι θελω να βασανιζομαι και στην τελικη θα μεινω single για παντα.. δεν αξιζω εναν σοβαρο ανθρωπο διπλα μου.. Η αληθεια ειναι οτι μου λειπει αυτη η σιγουρια που ενιωθα μαζι του, και αυτη η κατανοηση..αλλα ρε γαμωτο, τωρα ζω εντονα, τωρα ακουω παλι καψουρα, βασανιζομαι, τον σκεφτομαι, καυλωνω με μια φωτογραφια του (μιλαω για τον 2 χρονια μικροτερο ετσι?).. τωρα παλι ζω εντονα ... απλα ειμαι απελπισμενη για το μετα... αν συνεχισω ετσι, θα πληγωνω τον εαυτο μου εχοντας μια σχεση που δινω περισσοτερα σε εναν περιεργο, μεχρι να ερθει η ωρα που θα κανει τη λαθος κινηση και θα τον πληγωσω εγω..