Δικαιολογώ την αντίδρασή σου, με βάση το ιστορικό κρίσεων πανικού που λες οτι έχεις. Αλλά θέλω να σου πω ότι αυτά που νοιώθεις είναι δυσανάλογα με αυτό που έζησες. Με τον άνθρωπο είχατε απλά μια πρώτη γνωριμία, δεν σου έκανε πρόταση γάμου! Επίσης, πότε πιστεύεις ότι θα έπρεπε να σε είχε ενημερώσει για τυχόν πάθησή του; Είμαι σίγουρη ότι όταν σου είπε ότι πονάει, αν εσύ των ρώταγες γιατί πονάει, θα σε ενημέρωνε! Που και πάλι σε δικαιολογώ που δεν τον ρώτησες, γιατί σε έπιασε πανικός και φοβόσουν ακόμα και να το ακούσεις! Δεν ξέρουμε τι έχει ο άνθρωπος, μπορεί να έχει και αυτό που φαντάζεσαι, μπορεί και κάτι άλλο. Αλλά δε χρειάζεται να φοβάσαι τόσο! Εξάλλου πιθανότατα έχει ανθρώπους να τον στηρίξουν και επίσης δε θα το πάρει και τόσο κατάκαρδα αν δεν προχωρήσει μια γνωριμία μιας μέρας! Το ότι σου φάνηκε εξαιρετικός τύπος συνηγορεί στο ότι είναι ισορροπημένος. Μπορείς να του δείξεις ότι δεν ενδιαφέρεσαι, ακριβώς όπως θα το έδειχνες σε οποιονδήποτε άλλο στη θέση του, έτσι ώστε να λάβει το μήνυμα και να μην έχει ελπίδες. Οι άνθρωποι με αδυναμίες ακριβώς αυτό θέλουν, να τους φερόμαστε όπως σε όλους και να μην τους δείχνουμε οίκτο.
12.3.2018 | 14:49
Είμαι μικρόψυχη?
Γνώρισα μέσω διαδικτύου ένα αγόρι. 27 εγώ, 30κάτι αυτός. Ουσιαστικά γνωριστήκαμε επειδή είμασταν στο ίδιο μαγαζί, έβαλαν και τα social media το χεράκι τους και κάπως έτσι γίναμε φίλοι. Εξαιρετικός τύπος, ενθουσιάστηκα πολύ. Συναντηθήκαμε αφού κέρδισε την εμπιστοσύνη μου Παρασκεύη βράδυ σε κεντρικότατο σημείο στην Αθήνα... Όλα καλά, με περίμενε εκεί... Από το τηλέφωνο που μιλούσαμε είχα ακούσει κάτι περίεργο στην άρθρωση του αλλά δεν έδωσα πολύ σημασία... Όμως απο κοντά παρατήρησα ότι έχει και κάποια κινητικά προβλήματα... Οι κινήσεις του μου θύμιζαν απίστευτα πολύ τον παππού μου που έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας. Δεν ανέφερε τίποτα, δεν ρώτησα κι εγώ φυσικά, δεν έκανε καμια κουβέντα γύρω από αυτό, παρόλο που μιλήσαμε για πολλά προσωπικά μας ζητήματα. Να σημειωθεί ότι με έναν άνθρωπο με αυτή την πάθηση έχω ζησει πολλά άσχημα σκηνικά και σαν παιδάκι και μεγαλύτερη που καταλάβαινα και έβλεπα περισσότερα.. Και κερασάκι στην τούρτα? Πριν φύγουμε μου ανέφερε ότι πονούσε και ότι δεν μπορούσε να περπατήσει. Και παθαίνω εγκεφαλικό. Εγώ χωρίς αμάξι γιατί το αμάξι μου ήταν παρκαρισμένο σε ένα χώρο στάθμευσης σε σταθμό του μετρό. Το δικό του ούτε ήξερα που ήταν! Κι εγώ, με παρελθόν κρίσεων πανικού, να είμαι εκεί και να μην ξέρω πως πρέπει αντιδράσω! Τελικά αυτό πέρασε και φύγαμε. Από τότε αποφεύγω να τον δω. Συνέχεια έχω δουλειές, συνέχεια με κρατάνε ως αργά στη δουλειά... Είμαι εγώ μικρόψυχη? Είναι εξαιρετικός άνθρωπος αλλά νιώθω τον πανικό να με λούζει όποτε θυμάμαι το σκηνικό. Και φοβάμαι, φοβάμαι πολύ... Είμαι από τους ανθρώπους που θέλουν να νιώθουν ασφάλεια και εγώ όσο σκέφτομαι νιώθω τα γόνατα μου να τρέμουν. Κι έχω εικόνες στο μυαλό μου που δεν θέλω ούτε να θυμάμαι... Ξέρω πόση φροντίδα μπορεί να θέλει, πόση ψυχική δύναμη χρειάζεται κι εγώ δεν είμαι σε θέση να το κάνω... Από την άλλη αναρωτιέμαι αν είμαι εγώ "λίγη" για αυτόν. Δεν το έχω συζητήσει με κανέναν για την ώρα... Φοβήθηκα τόσο πολύ, ταράχτηκα και πανικοβλήθηκα τόσο, που εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να μην είχα πάει... Σκέφτομαι και αυτόν, πως θα ένιωσε, μπορεί να ντράπηκε, μπορεί να στεναχωρήθηκε... Σκέφτηκα και ότι ίσως θα έπρεπε να με ειχε ενημερώσει... Με εξέθεσε σε μια κατάσταση ιδιαίτερη που εγώ δεν μπορούσα να διαχειριστώ.... Πείτε μου τι γνώμη έχετε για την περίπτωση μου, έχω χάσει το μυαλό μου...
5
