Ξεκινώντας από το τέλος θα έλεγα πως είσαι σε καλό δρόμο καθώς δεν βρίσκεσαι σε μία άρνηση στο να αποδεχτείς ότι ίσως όλο αυτό το οποίο βιώνεις δεν είναι 100% φυσιολογικό. Σίγουρα ηλικιακά είσαι σε μία πολύ κρίσιμη ηλικία (βλέπε εφηβεία) που συνεχώς ανακαλύπτεις πράγματα για τον εσωτερικό σου κόσμο. Νομίζω πως ένα πολύ σημαντικό στοιχείο το οποίο σε κάνει να βρίσκεσαι σε μία τέτοια φάση είναι ότι θέλεις να φύγεις από την σχέση σου. Αυτό νομίζω έχει να κάνει με το γεγονός ότι η σχέση σου μάλλον δεν σε γεμίζει. Δεν έχουμε περισσότερες πληροφορίες από εσένα γύρω από αυτή έτσι ώστε να έχουμε μία άποψη για το αν σε γέμιζε κάποτε αλλά όχι πια, ή αν δεν σε γέμιζε εξαρχής και απλά την έκανες για να την κάνεις. Το θέμα των φίλων είναι ένα εντελώς διαφορετικό κομμάτι με αυτό της σχέσης σου. Το ότι δεν επικοινωνείς με αυτούς που θεωρείς φίλους σου μπορεί να οφείλεται είτε σε σένα, είτε σε αυτούς. Αν και το γεγονός ότι δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν, με κάνει να πιστεύω ότι ισχύει μάλλον το πρώτο. Το ότι δεν πιστεύεις στη φιλία είναι ένα θέμα. Δεν ξέρω αν πληγώθηκες από κάποιον ή κάποια φίλη και έφτασες σε αυτό το συμπέρασμα, ή απλά τυχαίνει να μην σε έχει γεμίσει κάποιο πρόσωπο φιλικά. Να μην έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου όσο θα ήθελες. Φυσικά και δεν κάνουμε φίλους από την μία στιγμή στην άλλη. Από κάπου όμως θα πρέπει να ξεκινήσει μία φιλία. Και με το να κλείνεσαι συνεχώς στον εαυτό σου, δεν θα καταφέρεις να κάνεις πραγματικούς φίλους. Αν έχεις «φίλους» που σε υποτιμούν και σε κάνουν να νιώθεις συνεχώς άσχημα, τότε ίσως να μην έχεις κάνει τις σωστές επιλογές και σους φίλους σου. Βέβαια κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνεις και την αυτοκριτική σου όπου μπορεί να χρειάζεται προκειμένου να διαπιστώσεις μήπως κάπου έφταιξες και εσύ σε κάτι. Το ότι ήρθες πολύ κοντά με την οικογένειά σου, είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί στις δύσκολες στιγμές αυτή είναι που θα σου συμπαρασταθεί, ωστόσο όμως, δεν πρέπει να αφήνεις το κομμάτι «φιλία» στην άκρη γιατί και αυτοί (οι φίλοι) κάποια στιγμή θα παίξουν τον ρόλο τους όταν θα τους χρειαστείς. Αρκεί όπως είπα και πριν, να κάνεις σωστές επιλογές στα πρόσωπα που θα βάλεις στη ζωή σου.
21.11.2016 | 17:15
Ειμαι μπερδεμενη!!
Γεια σας!!Ειμαι 15!!(ισως ειναι χρησιμη πληροφορια)Λοιπον...εχω ενα αισθημα που με κανει να θελω να φυγω ...να θελω να μεινω μονη μου!!Εχω φιλους και ανθρωπους γυρω μου...καποιοι απο αυτοι ειναι πολυ σημαντικοι για μενα!Απλα μερικες φορες νιωθω αποκομενη απο τους φιλους μου...νιωθω πως δεν επικοινωνουμε και εχω βαρεθει να ακουω τα πρβληματα τους(που στην πραγματικοτητα δεν ειναι καν προβληματα)...οι συζητισεις τους μου φαινονται αδιαφορες!!Τον τελευταιο καιρο δεν μου αρεσει να περναω χρονο με τους φιλους μου...προτιμαω να μενω μονη μου στο σπιτι μου ....να βλεπω ταινιες ,να ακουω μουσικη,να πηγαινω για περπατημα η να ζωγραφιζω!!Δεν ξερω κατα ποσο καλο μπορει να ειναι αυτο...αλλα σιγουρα με κανει να νιωθω καλυτερα!!Οταν ειμαι μονη μου ειμαι ο πραγματικος εαυτος μου...δεν χρειαζεται συνεχως να σκεφτομαι τι πρεπει να πω...τι δεν πρεπει να πω...πως πρεπει να συμπεριφερθω!!Επιπλεον η αληθεια ειναι πως δεν πολυ πιστευω σε φιλιες...ιδιαιτερα αν κρινω απο τις φιλιες που αναπτυσσουν οι συνομιλικοι γυρω μου!!Εγω για να θεωρισω καποιον "φιλο" πρεπει να περασει πολυ καιρος και πρεπει μεσα απο πραξεις να μου διξει οτι αξιζει την φιλια μου!!Οι "φιλοι " μου μερικες φορες μου δινουν την εντυπωση πως με βαριουνται,πως δεν ενδιαφερονται για αυτα που τους μιλαω...και μερικες φορες νευριαζουν που δεν διχνω ενθουσιασμο για τα πραγματα που αυτοι θεωρουν σημαντικα!!Παρολα αυτα ποτε δεν ειμαι κακια η αποτομη απεναντη τους...σε αντιθεση με αυτους!!Τον τελευταιο καιρο που εχω απομακρυνθει απο αυτους...νιωθω και καλυτερα μα τον εαυτο μου...δεν εχω καποια ατομα διαρκως πανω απο το κεφαλι μου να με υποτιμουν και να με κρινουν.Επιπλεον εχω ερθει πολυ κοντα και με την οικογεννεια μου...περναμε περισσοτερο χρονο μαζι!!Ειμαι αντικοινωνικη??Ειναι φυσιολογικο αυτο?Ευχαριστω για τον χρονο σας!!
3
