ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και ειμαστε αγόρια. Ενα χρόνο. Φοιτητες και οι δύο. Απο εδώ αυτός, από τα Δωδεκάννησα εγώ. Και ερωτευμένοι πραγματικά. Οταν εχουμε ο ενας τον αλλο δεν υπάρχει τίποτα γύρω. "πουστάρες" κατα την συγχρονη κοινωνια χώρας-μέλους της Ε.Ε. Θα μιλησω για μένα. Δεν εχω ξανανιώσει έτσι για κάποιον ανθρωπο. Τοση ολοκλήρωση, τόση αγάπη, τόση τρυφερότητα. Νομιζα οτι ο κόσμος των γκέι ειναι γεμάτος από ατομα καταδικασμένα να ζουν εφήμερα και να ψάχνουν σαρκική επαφη κι επιβεβαίωση. Εκεινος μου εδειξε την αλλη πλευρα που δεν πιστευα οτι υπάρχει. Την αγάπη, τον έρωτα, την πίστη, τις θυσιες. Δεν ειναι για μας αυτος ο κόσμος μαλλον όμως. Περναγαμε απο την πρωτη στιγμη δυσκολίες. Κρυφα, για λίγο, μη το μαθουν, μη μας δουν. Τον εχασα για κάποιους μήνες γιατι πήγε εξωτερικο για μια πρακτικη στις Βρυξελλες. Εννοειται οτι θα περιμένα. Ειναι ο ένας μου. Κρυφα πάλι πηγαινορχομουν. Κρυφα από τους γονεις μου, απο το περιβαλλον μου, με λεφτα που δεν υπήρχαν. Παλευαμε και οι δυο και ειπαμε οτι θα το κανουμε για πάντα ο,τι κι αν μπει ανάμεσα μας. Οταν τον αγκάλιασα στο αεροδρόμιο μετά απο δυο μήνες που ειχα να τον δω ένιωσα οτι καθε μου κυτταρο είναι ζωντανό, ξέσπασα σε κλάματα κι ορκίστηκα οτι δε θα τον αφησω ποτε. Δεν το εχω ξαναπει ουτε το εχω ξανανιώσει για κάποιον άλλο ποτε. Δεν καθορίζουμε εμείς όμως τη μοίρα μας. Γυρισε πριν λίγο καιρο. Το έμαθαν οι γονείς του. Εγινε χαμός. Οχι, δεν τον πήγαν σε ψυχολόγο, οχι, δεν αρχισαν να αναρρωτιούνται που εφταιξαν αυτοί οπως θα επεβαλε η αγνοια στο μεσο γονιο. Οχι. Τον κλείδωσαν μέσα. Του ειπαν οτι ειναι αρρωστος. Να μην το πει στους φιλους του γιατι θα τον κοροιδευουν. Εμαθαν για μενα. Του ειπαν να μη με ξαναδεί ποτε. Βρηκαν τα στοιχεια μου και με πηραν τηλεφωνο. Μου ειπαν οτι αν τον ξαναδω θα μου "ανοιξουν το κεφάλι στα δύο" και οτι θα παρουν τους γονεις μου να τους τα πουν ολα για να με μαζεψουν. Φοβηθηκα δεν το κρυβω. Αν και εξοργιστηκα αφόρητα. Η δικη μου μαμα θα στεναχωριοταν, θα ποναγε, αλλα πανω απόλα το θεμα θα ηταν η δικη μου ευτυχία σε μια δική μου ζωή. Απλα δεν ηθελα να το μαθει απο μια ξενη η μαμα μου. Ηθελα να της το πω εγω οταν θα ηταν η ωρα. Και ειμαστε στο σημειο μηδεν. Ποναω. Δε μπορω να μιλησω σε κάποιον. Κι εχω να τον δω πόσες μέρες. Κι αυτος κλεισμενος μεσα. Να υποφερει. Γιατι οπως λενε η κοινωνια δε θα τον δεχτει ποτε. Και θα εχει προβλημα στα επαγγελματικα του και θα γινει δυστυχισμενος. Ενω τωρα τι ειναι μωρη καριολα; "Δε σε μεγάλωσα με τοσες θυσιες για να μου γινεις πουστης" είπε η μανα. Δεν υπαρχει ορίζοντας. Εγω εχω τελειώσει με τη σχολή μου και θα γυρισω στη Ροδο ή θα παω να δουλεψω στην Ισπανια. Θα περιμενα να φυγουμε μαζι. Αλλα δε γινεται. Η παρανοικη μανα τον χειραγωγει κανοντας τον να νιωθει οτι ειναι το μονο της στηριγμα κι οτι αυτη δουλευει τοσα χρονια γι αυτον και θα μαραζωσει αν την αφησει. Δε μπορω να επεμβω, να τον κανω να καταλαβει την παρανοια και να ερθει να φυγουμε. Θελω να κανω οτι ειναι καλο γι αυτον πανω απ ολα Δε θελω να τον σπρωξω σε κατι που θα μετανιωσει μετα. Δε θα επικεντρωθω συγκεκριμένα στο γονιο. Ρωταω όμως. Ποιο γκει ζευγάρι θα μεγάλωνε ενα παιδι με τόση δυστυχία; Λες και ειμαστε σε χωρα της μεσης ανατολης πριν στο 1900; Πως μπορεις να βλεπεις το παιδι σου να σου λεει νομιζα οτι η αγαπη σου ηταν δεδομενη και να του απαντας και για μενα δεδομενο ειναι οτι εκανα αγορι. Γιατι κάποιοι ανθρωποι να γίνονται γονεις και γινονται υπευθυνοι να μεγαλωσουν ανθρωπους απλα επειδη διαθετουν τα αναπαραγωγικα οργανα; Προσωπικα ποναω και φοβαμαι αυτη τη στιγμή. Γιατι νιωθω αδυναμος. Ζω σε μια χώρα που αξία εχει μονο το φαινεσθαι. Που να ζεις μια κρυφη ζωη ειναι το λογικο και επισης λογικο ειναι να δειχνεις υπερανω υποψιας για ολα στους γυρω σου. Εγω αρνουμαι να ζησω ετσι ρε γαμωτο. Ειμαι ερωτευμενος κι εχω δικαιωμα στον ερωτα. Κι αν δεν το ζητησεις δε θα το εχεις ποτε. Γιατι υπαρχουν ακομα παιδια που ειναι 14 χρονων και τα βραδια κλαινε στο κρεβατι τους γιατι δεν ξερουν τι τους συμβαινει και δεν ειναι σαν τα αλλα παιδια, ενω δεν εχουν κανενα να μιλησουν και οι μαγκες της ταξης τα φωναζουν πουστη στο σχολειο. Γιατι σ αυτη τη χωρα τετοια δικαιωματα ειναι δευτερευονται. Γιατι πνιγομαι γαμώτο... Και μου λειπει. Μου λειπεις ρε βλακα.