ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα στην παρέα. Ειμαι μια μαμά με ένα μωρό και ενώ προσπαθώ καθημερινά να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για το παιδι πιάνω τον εαυτό μου δυστυχώς να συμμερίζεται αποψεις"αναχρονιστικες" που υποστηρίζουν οι δικοί μου γονείς.Για να σας δώσω να καταλάβετε ειμαι της άποψης ότι όταν κλαίει το μωρό,ειμαι πάντα εκεί,τον έχω συνέχεια αγκαλιά και γενικά γίνομαι χαλί μπροστά στις απαιτήσεις του μικρού και αυτο με έχει εξουθένωσει πιστεύοντας όμως ότι θα πρέπει το μωρό να λαμβάνει την απαιτούμενη προσοχή,απεριόριστη αγαπη και φροντίδα γιατί αυτά χρειαζεται στην ηλικία του στον μέγιστο βαθμό.Το αποτέλεσμα είναι το παιδι να γκρινιάζει και να έχει γαντζωθει τόσο πολύ πάνω μου που δε μπορώ να πάω ούτε τουαλέτα αφού κυριολεκτικά έχουμε γίνει αυτοκολλητοι.Οι δικοί μου λένε ότι θα πρέπει να μάθει να είναι και λίγο μόνος του στο καρότσι κτλ γιατί κακομαθαινει και να μην είναι συνέχεια κολλημένος πάνω μου. Από τη μια θέλω να του δείξω του παιδιού πως η μαμά θα είναι πάντα εκεί όταν τη χρειαστεί (και για αυτό τρέχω να τον πάρω αγκαλια)αλλά από την άλλη θα ήθελα ενδόμυχα να κάτσει ησυχος στο καρότσι για μισή ώρα να κάνω καμία δουλειά η να πιω έναν καφέ και έτσι καταλήγω να συμμερίζομαι τη γνώμη των δικών μου γονιών.Άλλο παράδειγμα είναι όταν γκρινιάζει και φωνάζει πολύ και πραγματικά έχω ψάξει να βρω κάθε αιτία που τον δυσανασχετεί χωρίς αποτέλεσμα και καταλήγω πάλι να τον παρηγορω στην αγκαλιά μου.Εκει οι δικοί μου λένε να μεγαλώσει λίγο,να αρχίσει να καταλαβαίνει και να τον μαλώνω και καμία φορά να του δίνω και καμία σφαλιάρα για να κάθεται ήσυχα.Ενω γνωρίζω πως η βία είναι άσχημο πράγμα και δε θα ήθελα να εφαρμόσω στο μέλλον αυτή την τακτικη πολλές φορές σκέφτομαι και εγώ έτρωγα από καμία ανάποδη μικρή και ούτε εγκληματίας έγινα,ουτε ψυχολογικά απέκτησα,ουτε μίσησα τους δικούς μου και το καλύτερο προφανώς ησυχαζα και ηρεμουσαν λίγο και οι δικοί μου. Πόσο δύσκολος είναι να είσαι γονιος τελικά και ενώ στο μυαλό σου τα έχεις αλλιώς να βλέπεις ότι στην πράξη τα σχέδια σου δε βγαίνουν έτσι όπως τα θέλεις και παράλληλα να σκέφτεσαι πως θα αναθρεψω έναν καλο ανθρωπο χωρις να τον πληγωσω αλλά συγχρόνως να έχω και εγώ λίγη ηρεμία (μαμά έγινα,όχι τέρας απόλυτης ψυχραιμίας που έκρυψα τον εαυτό μου και τα θέλω μου πίσω από την πόρτα της μητρότητας και πέταξα για πάντα το κλειδι)