6.6.2013 | 20:56
Είναι κι εκείνες
οι στιγμές που στέκεσαι στο ταμείο του σούπερμάρκετ και ξαφνικά σκαλώνεις. Ανθρωποι μιλούν άλλη γλώσσα, έχουν άλλη νοοτροπία κι εσύ μόνη σου εκεί σε μια άλλη χώρα να αναρωτιέσαι "Τι κάνω εγώ εδώ; Θέλω να πάω σπίτι μου, να κάτσω στον καναπέ με τον πατέρα μου, να πιω καφέ στο μπαλκόνι με τη μάνα μου." Αρχίζει η ταμίας να "χτυπάει" τα ψώνια σου και ξυπνάς. Γυρίζεις στο "σπίτι σου" κι αρχίζεις να χαζεύεις τις ειδήσεις της ημέρας. Και διαβάζεις για ναζί, φασίστες, ανεργία, σάπιες αποψεις και φοβο για τα πάντα, ξενοφοβία, ομοφοβία, πάνω από όλα φόβο να παλέψεις για τη ζωή που σου στερούν. Και αναρωτιέσαι ξανά "Τι θα κάνω εγώ εκεί πέρα; Πώς θα γυρίσω ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ; Να κάνω τι; Να δουλεύω (λέμε τώρα) για 400 ευρώ, που με θυμάμαι να διαβάζω για να κάνω κάτι καλύτερο από τότε που ήμουν στο δημοτικό; Να γυρίσω για να αδικήσω εμένα την ίδια; Να γυρίσω και να παλέψω γι'αυτό που μου στερούν; Τι να κάνω;;;;"Και όλα αυτά κάθε τόσο κι η τραμπάλα μια στη μία πλευρά και μια στην άλλη κι εγώ όρθια στη μέση όπως έκανα παιδάκι. Ελπίζω αυτή τη φορά να μη γκρεμοτσακιστώ.
