ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι σε σχεση εδω και 4 χρονια. εχουμε περασει πολλα αλλα δν εχουμε χωρισει ουτε μια μερα. τους πρωτους μηνες δεν ενιωθα οσο ερωτευμενη περιμενα; ηθελα; απο μια σχεση (ηταν η πρωτη μου), αλλα μου αρεσε πολυ, περνουσαμε καλα. με τον καιρο καταλαβα οτι το αγορι μου ειναι το πιο ξεχωριστο και αξιολογο ατομο που ξερω. εχει αποψη, ειναι δυναμικος,εξυπνος, βαζει στοχους και τους καταφερνει, με αγαπαει και το δειχνει με πραξεις. εχει περασει πολλα στη ζωη του που εχουν διαμορφωσει μια προσωπικοτητα που δεν περιμενα να συναντησω τοσο νωρις στη ζωη μου, αλλα σιγουρα θα ηθελα να εχει το ατομο με το οποιο θα μεινω για παντα μαζι. τον αγαπαω και τον νοιαζομαι οσο δεν φανταζομουν οτι θα συμβει, βαζω ομως τη λογικη και σκεφτομαι οτι κ αυτος και εγω δν εχουμε πολλες εμπειριες απο σχεσεις, δεν θα θελησουμε καποια στιγμη; ειναι ο κανονας; βλεπω να ισχυει για πολλους γυρω μου αυτο. αν και γνωριζω οτι απο εμας εξαρταται κ καθε περιπτωση ειναι ξεχωριστη, θα ηθελα να διαβασω μια αποψη απο καποιον που εζησε κατι αντιστοιχο..