ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εκείνος.Πλησιάζει τα 45.Δεν έχει φύγει ακόμη από το πατρικό του, παρότι στέκει πολύ καλά οικονομικώς (σταθερή δουλειά με 1500 το μήνα) και οι γονείς χωρίς προβλήματα οικονομικά ή υγείας οπότε και δε χρειάζονται τη βοήθειά του. Δεν έχει ιδέα από μαγείρεμα, δεν ασχολείται με δουλειές του σπιτιού, ξέρει πως πάντα θα βρει τα ρούχα πλυμένα και σιδερωμένα. Και δεν έχει καν περάσει από το μυαλό του η ιδέα να ανεξαρτητοποιηθεί και να αναλάβει ο ίδιος τον εαυτό του. Όπως το φαντάζεται μάλλον θα φύγει από το πατρικό όταν παντρευτεί. Για την ώρα, έχει βολευτεί σε μία κατάσταση και δε μοιάζει να θέλει να χάσει αυτή τη βολή.Εγώ. Το ακριβώς αντίθετο. Ανεξάρτητη από τα 18. Από τα φοιτητικά χρόνια στην επαρχία μένω μόνη, έμαθα να φροντίζω τον εαυτό μου και όταν τελείωσα με τις σπουδές δεν επέστρεψα στο πατρικό αλλά αποφάσισα να νοικιάσω, όχι γιατί δε με ήθελαν πίσω οι γονείς μου, αλλά γιατί η ίδια ένοιωθα ότι έπρεπε να είμαι κυρία του εαυτού μου. Είμαι τρία χρόνια μικρότερή του. Γνωριστήκαμε πριν 5 χρόνια στο χώρο εργασίας μας. Με τον καιρό έμαθα κάποια πράγματα γι αυτόν και εκείνος για μένα. Σχέση δεν έχει, τον έχω ρωτήσει επάνω στην κουβέντα και μάλιστα δεν έχω ακούσει ούτε από συναδέλφους ότι είχε κάποια σχέση όσα χρόνια δουλεύει εκεί, περίπου 18! Επίσης σύμφωνα με έναν συνάδελφο, σε μία συζήτησή τους του εξομολογηθηκε πως του αρέσω, αλλά δυσκολεύεται λόγω χαρακτήρα να το προχωρήσει όπως γενικά δυσκολεύεται στο να πλησιάζει γυναίκες. Είναι καλό παιδί, τον συμπαθώ, με προβληματίζουν όμως αυτά που προανέφερα, δηλαδή η διαφορετικότητά μας σχετικά με το πως έχουμε μάθει να ζούμε. Καταλαβαίνετε ότι δε θέλω έναν άντρα που ψάχνει μια γυναίκα να αντικαταστήσει τη μαμά και για να πω την αλήθεια πότε δε με ενθουσιαζαν άνθρωποι που αρέσκονται στη βολεψη. Εκείνος αυτό που βλέπω είναι ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το πως θα τα βρει όλα έτοιμα και εύκολα. Και το ότι είναι τόσα χρόνια στην ίδια δουλειά εκεί οφείλεται, μη σας ξεγελούν τα καλά λεφτά. Η βολή του τον νοιάζει πάνω απ'ολα. Και το ότι δεν αισθάνεται άνετα στο να πλησιάζει γυναίκες στο φόβο της αποτυχίας το αποδίδω. Εντάξει δεν είναι η καταστροφή του κόσμου το να είναι ένας άνθρωπος ντροπαλός και ατολμος αλλά δεν είναι και ότι καλύτερο. Κι εγώ που είμαι χρόνια μόνη και είμαι πλέον σε μία ηλικία που δεν έχω και τις άπειρες επιλογές καθώς δε με βοηθά ούτε η εμφάνισή μου (δε είμαι η γυναίκα που θα τη δεις και θα πεις ουαου), ούτε ο περιορισμένος κύκλος μου να κάνω νέες γνωριμίες, τι πράττω; Βασίζομαι στο ένστικτό μου που λέει "όχι δεν κάνει αυτός για σένα" και συνεχίζω να πορευομαι μόνη ή στοχεύω σε αυτό που υπάρχει διαθέσιμο και κάνω κίνηση -γιατί έτσι όπως έχουν τα πράγματα εγώ θα πρέπει να κάνω την πρώτη κίνηση-παρόλο που δεν τρελαίνομαι;Εσείς τι λέτε;