ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι τόσο στενάχωρο...Οι περισσότεροι που γράφουν εδώ είναι επειδή δεν έκαναν ποτέ αυτό που ήθελαν πραγματικά.Δεν μίλησαν για τα αληθινά τους συναισθήματα στον άνθρωπο που ποθούσαν. Παντού γύρω μου βλέπω μόνο φόβο. Γιατί; Τι πιο όμορφο απ' το να εξομολογείσαι τον έρωτα σου; Τι πιο ανθρώπινο απ΄το να εκδηλώνεις την ανησυχία σου οτι μπορεί να τον χάσεις; Τι πιο φυσιολογικο απ' το να θυμωσεις και να το δείξεις, να παραπονεθεις, να φωναξεις? Γιατί γεμίσαμε στρατηγικές?"Δεν θέλω να πληγωθώ" λέμε και τελειώνει εκεί. Μια ζωή κρυβόμουν, κρατούσα μέσα μου ότι ήθελα να εκφράσω μέχρι που έγινε το μεγάλο μπαμ. Άρχισαν οι κρίσεις πανικού και τα βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μου κοβόταν η αναπνοή και πεταγόμουν τρομαγμένη. Πήγα για εξετάσεις και μου ειπαν οτι ειναι ψυχολογικό. Πηγαίνω σε ψυχολόγο ο οποίος μου είπε οτι αν συνεχίσω έτσι τα πράγματα θα πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο. Του έδωσα μια υπόσχεση. Και σε εκείνον και στον εαυτό μου..Ότι από δω και πέρα θα εκφράζω ακριβώς αυτά που νιώθω. Όσο κι αν πιστεύουμε οτι με τον να μιλάμε γι αυτα που κρύβουμε στην ψυχή μας μπορεί να μας βγει σε κακό, να καταλήξουμε πληγωμένοι κλπ κλπ το να τα κρατάμε μέσα μας οδηγεί σε πολύ χειρότερα μονοπάτια. Εγώ δεν θέλω να ξαναζήσω τις σκοτεινές στιγμές που έζησα τον τελευταιο καιρό. Εσυ? Απο σήμερα ας δοκιμάσουμε να μιλάμε ανοιχτά. Πιστεύω οτι θα νιώσουμε όλοι πολύ καλύτερα.