Δεν τρέχει τίποτα, αυτή είναι η φυσιολογική συμπεριφορά του κάθε ανθρώπου που το μυαλό του υπερβαίνει το τώρα και το εδώ. Αν προεκτείνεις νοητικά, ό,τι κάνεις ή ό,τι δεν κάνεις, καμμιά διαφορά δεν έχει, αφού τ' αφήνεις εδώ και φεύγεις αργά η γρήγορα. Δεν το λέω ελιτίστικα ότι έχεις καταπληκτικό μυαλό, ή υποτιμητικά για τα άλλα μυαλά, απλώς είναι ο τρόπος που λειτουργεί το καθένα.Οι υπόλοιποι άνθρωποι με κάποιον τρόπο και μπράβο τους δίνουν πολύ σημασία στα τόσο μικρά και φευγαλέα πράγματα που κάνουν. Έχει σημασία μόνο το τώρα και το εδώ και το βλέπουν τεράστιο και σημαντικό.Ούτε πιο ελεύθερο ή ανελεύθερο σε θεωρώ, μια εξυπνάδα του Καζαντζάκη ήταν αυτή η φράση, σαν τα τσιτάτα του τουίτερ σήμερα.Αν είσαι καλά με τον εαυτό σου μην σ' απασχολεί. Βέβαια υποβαθμίζεις λίγο τη βιολογική σου υπόσταση όπως καταλαβαίνεις μ' αυτόν τον τρόπο ζωής. Ίσως κάποια στιγμή να βρεις κάποιο ενδιαφέρον και να πάρεις μπρος.
24.2.2018 | 02:04
Ελέφαντας από αμίαντο
Νιώθω σαν ελέφαντας από αμίαντο. Είμαι πολύ νωθρός, τεμπέλης, κοιμάμαι γύρω στις 18 ώρες κάθε μέρα. Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Δεν εχω νοημα ζωης. Με σηκώνουν με το ζόρι οι γονεις μου, κάθομαι μισή ώρα ξύπνιος και μετα πάλι πέφτω για ύπνο. Γιατί δεν έχω όρεξη για τίποτα. Είμαι φοιτητής και δεν πατάω στη σχολή μου εδώ και χρόνια, χρωστάω δε τα άπειρα μαθήματα. Πλακωνομαι στους καφέδες κάθε μέρα (ως και 4 την ημέρα) για να ξυπνήσω λιγάκι, αλλά πάλι τίποτα. Μπορώ να πιω και δυο καφέδες στις 3 τη νύχτα και να με πιάσει ύπνος στις 4. Δεν έχουμε και καλη θερμανση στο σπιτι, σκοτεινιάζει και πιο νωρίς τώρα το χειμώνα... Όταν πάω να διαβάσω νιωθω ένα τεράστιο βάρος. Νιώθω ότι εχω ένα ολοκληρο Έβερεστ να ανέβω αλλά τα ελεφαντινα πόδια μου δε με βαστάνε. Φυσικά δεν έχω κανένα φίλο ούτε έστω για ένα καφέ το μήνα. Και ούτε αυτό με απασχολει. Δε βρίσκω κανενα ενδιαφέρον στους ανθρωπους. Ούτε στα ζώα, τη φύση, την τέχνη, τον αθλητισμό, το φαγητό, το σεξ. Εχω κάνει πολλές προσπάθειες με το σκεπτικο ότι τρώγοντας έρχεται η όρεξη, αλλά επί ματαίω. Πλεον δεν εχω διαθεση ούτε κουράγιο για τίποτα. Και μέχρι τώρα μήτε εξωθεν μου εχει έρθει. Και τα χρόνια περνούν...Πέρασα και καταθλιψεις και τα λοιπά πριν χρονια, αλλά τώρα δεν έχω κατάθλιψη. Δε σκέφτομαι ότι είμαι άχρηστος ή ανίκανος ή ότι δεν αξίζω η ότι καλύτερα θα ήταν να πεθάνω και τα λοιπά που σκεφτόμουν όταν ήμουν άρρωστος. Ο ψυχίατρός μου συνηγορεί επ αυτού. Απλά νομίζω ότι δεν έχω κίνητρο, ορεξη για ζωή, δεν έχω κανένα λόγο να κάνω όνειρα. Δεν έχω και λόγο να μένω ξυπνιος. Δεν ήμουν πάντα ετσι. Διάβαζα παρά πολύ μέχρι και τα 18, οπόταν και πέρασα ιατρική και έπειτα δεν είχα κάποιον άλλο λόγο να συνεχίσω. Σαν να κλαταρε το σύστημα... Τα έδωσα όλα ως τα 18 μου και μετά αφέθηκα, επαναπαυτηκα, παραιτήθηκα ίσως; Όση ορεξη για διάβασμα και ταξίδια και ζωή είχα μέχρι τότε, άλλη τόση και παραπάνω νωθρότητα έχω έκτοτε. Έπειτα δεν έχω συναισθήματα. Παγερή νωθρότητα. Σκέτο κορμί χωρίς ψυχή.Τρώω ενα γεύμα την ημέρα, αφού δεν καίω σχεδον καθόλου θερμίδες μες στη μέρα. Τουαλέτα πάω σπάνια.Γενικά δεν αντλώ ευχαρίστηση από τίποτα. Ούτε από κάποιο έργο που ολοκλήρωσα ούτε από υλικές και πνευματικές απολαύσεις, ούτε από ταξίδια ούτε από ταινιες ούτε από τίποτα. Ανηδονια. Έχω ξεκινήσει κατά καιρούς διάφορες δουλειες και δραστηριότητες μηπως και μπω σε κάποιο πρόγραμμα και βρω νόημα, αλλά τίποτα. Αδιαφορία, ανία, κατατονία, λήθαργος. Συν του ότι τις βασικες βιολογικές μου ανάγκες τις έχω εξασφαλισμένες, οπότε ούτε το ένστικτο επιβίωσης δε με κινητοποιεί.Δε με εμπνεει τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, δε μου αρέσει τίποτα... Τίποτα σημαντικό. Ζω(;) μονάχα εν ψυχρώ.Και αναρωτιέμαι: Μήπως τελικά είμαι (έστω εν μέρει) ελεύθερος; Μήπως, αν υποθέσουμε ότι η ζωή χαρακτηρίζεται από συνεχή προσπάθεια για εκπλήρωση αναγκών, ακολούθως η ελευθερία συνεπάγεται και έλλειψη ζωτικότητας; Ποιός άντεξε έστω και μια στιγμή ελευθερίας να μου απαντήσει;Ο,τιδηποτε σκεφτείτε πείτε το παρακαλώ. Μήπως και με ξυπνήσει λίγο, μήπως και βρω κάπου νόημα. Επίσης εσείς απο τονωτικά τι παίρνετε; Χάπια, ροφήματα κλπ. Ο,τι σκεφτείτε πέστε το. Ευχαριστώ πολύ.
17
