ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Aν και εχουν περασει περιπου 15 χρονια απο τοτε ακομη θυμαμαι πως ηταν οι φατσες τους. Και επειδη εδω η κοινωνια ειναι μικρη μεγαλωσαμε συναμα. Ακομη θυμαμαι πως ο αρχηγος τους ηταν το κοριτσακι που παιζαμε μαζι στα διαλειμματα της πρωτης δημοτικου και πως καθε φορα που οι γονεις της μαλωναν ημουν εκει για αυτην.Και αφου θυμαμαι ολα αυτα λογικο ειναι να θυμαμαι και την συνεχεια.Λες και καποιος εκλεισε τα φωτα και εφυγες.Και μολις ανοιξαν παλι δεν ησουν εκει. Το χαμογελο μου σβηστικε πρωτη φορα απο τα χειλει μου στη δευτερα δημοτικου που με εδιωξες απο την νεα σου παρεα γιατι ειχα παραπανω κιλα απο τα δικα σου και ετσι ημουν διαφορετικη απο σας.Εβαλες λοιπον και τις νεες σου φιλες στο παιχνιδι και για δυο χρονια συνεχιζες να με βασανιζεις σβηνοντας μου ολο και περισσοτερο το χαμογελο μου,ωσπου εξαφανιστηκε,οπως εξαφανιστηκαν μαζι του και ολες οι ομορφες παιδικες στιγμες που μπορει να ειχα.Στη τεταρτη δημοτικου ομως τα παιδια με υποστηριζαν, οι δασκαλοι βεβαια ενω γνωριζαν οχι. Ετσι δεν ειχες τοση δυναμη πια. Το κακο ομως ειχε γινει. Δεκαπεντε χρονια μετα και συννειδητοποιω πως εκεινος ο βιασμος ψυχης που μου προκληθηκε τοτε, επαιξε σημαντικο ρολο στη διαμορφωση του χαρακτηρα μου,στις ασχημες σχεσεις με τους ανθρωπους και στις αμυνες που εχω δημιουργησει απεναντι στα παντα. Μου εκανε ομως και ενα καλο ολο αυτο. Εμαθα να σεβομαι τον ανθρωπο, εμαθα να καταλαβανω τον αλλον, εμαθα πως πρεπει να πολεμησω για να φτασω σε ενα σημειο και πως τιποτα δεν ειναι δεδομενο. Και φτανοντας στο σημερα, και μετα απο πολυ αγωνα με το εγω μου ειμαι εδω και αγωνιζομαι, και βοηθαω τους ανθρωπους και αγαπω την καθε στιγμη που μπορει να μου στερηθηκε.Εν κατακλειδη, ολα γινονται για καποιο λογο. και συνεχιζω να ζω...