ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και ξέρεις κάτι ?Τα αστέρια από το παράθυρο του δωματίου μου φαίνονται πολύ όμορφα. Είναι ένα στα αριστερά στον ορίζοντα που λάμπει περισσότερο από τα άλλα. Εκείνο ξεχώρισα. Και ξέρεις υπάρχουν κι άλλα πιο ψηλά. Πιο μακριά ίσως. Η κι όχι. Φαίνονται όμορφα. Μικρά και διακριτικά. Και δεν έχω ιδέα τι είναι. Η αν υπάρχουν ακόμα. Ξέρω όμως ότι μαρεσει να τα κοιτάω από εδώ. Μάιος μπήκε Μάιος λοιπόν ξανά. Δεν μαρεσει τελικά αυτός ο μήνας. Είναι ο μήνας που μου θυμίζει το τέλος και την αρχή. Γιατί πάντα το ένα διαδέχεται το άλλο. Ξέρεις, περνάνε και αεροπλάνα. Πόσοι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί που ονειρεύονται. Πόσοι γυρνάνε εκεί που ανήκουν? Είναι όμορφη νύχτα. Παρασκευή. Παρασκευή βράδυ. Δίοδος στη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε. Σαββατοκυριακο. Όλη τη βδομάδα αυτό περιμένουν οι άνθρωποι. Η όχι? Εγώ όχι πάντως. Προτιμώ τη ρουτίνα μου. Τις καθημερινές που έχω το πρόγραμμα μου και ξέρω που ανήκω. Τα σαββατοκυριακα που ανήκω ? Ίσως σε μένα. Ένας κύριος απέναντι ανάβει φωτιά στη ψησταριά. Θα περιμένει κόσμο φαντάζομαι. Παίζει και κιθάρα. Τον ακούω πολλά βραδια το καλοκαίρι να παίζει. Και ταξιδεύω με τις δικές του μουσικές επιλογές. Τις επιλογές ενός γνωστού αγνώστου. Κι αν ταξίδευα κυριολεκτικά που θα πήγαινα? Νυχτώνει κι άλλο και το σκοτάδι γίνεται πιο πυκνό. Έτσι όμως φαίνονται τα αστέρια καλύτερα. Καλύτερα έτσι ε? Δεν ήρθες ποτέ εδώ να δούμε τα αστέρια από το παράθυρο μου. Αλλά εγώ όλα μου τα βράδια, κρυφά από αυτό το παράθυρο σου έστελνα μηνύματα. Τον ίδιο ουρανό κοίταζα. Μα δεν πρόσεξα ποτέ πόσο όμορφο ήταν. Τώρα που δεν μιλάμε πια μετά από πολύ καιρό είπα να ανοίξω το παράθυρο. Το ίδιο γλυκό αεράκι με κάθε άνοιξη εδώ και χρόνια. Κρυωνω λίγο αλλά είναι όμορφα. Όχι τέλεια. Η μάλλον είναι τέλλλλεια,όπως λέει με προφορά μια καλή μου φίλη η οποία με έπεισε ότι τελικά τίποτα δεν είναι τέλειο. Στο τέλειο όμως πάντα σκέφτομαι εσένα. Όχι. Ψέματα. Και δεν θέλω αλλα. Σκέφτομαι εμένα όταν ήμουν με σένα. Ουπς. Βασικά να σου πω κάτι? Θυμάσαι για το αστέρι στα αριστερά μου που ξεχώρισα πριν? Τώρα που είπα για τέλεια και για σένα, γύρισα να το κοιτάξω. Δεν ήταν εκεί. Δεν ήταν αστέρι. Κι ας το ξεχώρισα. Δεν ήταν αστέρι. Έβαλε ξαφνικά πιο πολύ αέρα. Η κουρτίνα κάνει βόλτες και σκεπάζει το πρόσωπο μου. Ίσως πρέπει να το κλείσω. Κι όπως μας έλεγε η καθηγήτρια των αγγλικών όταν τελειώνουμε το γράμμα μας πρέπει να γράφουμε μια αιτία, όπως χτύπησε το τηλέφωνο... Οπότε... Ουπς πρέπει να σε αφήσω. Νομίζω ότι από τον αέρα έπεσε το κουτί με τα αγαπημένα μου πράγματα και πρέπει να πάω να σε μαζέψω. Καληνύχτα.