ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθε μερα κοντα του ηταν ενας πειρασμος. Αναστατωνε τη λογικη μου, το κορμι μου, τον θαυμαζα και ενιωθα κοριτσι μικρο και ερωτευμενο. Ο χρονος κοντα του περνουσε γρηγορα και ομορφα. Συμπεριφερομουν καποιες φορες πολυ διαφορετικα απο το χαρακτηρα μου (π.χ. ειχα πολυ πιο θηλυκες κινησεις ή επεδιωκα να βρισκομαι κοντα του σαν να με μαγνητιζε), μα το σταματουσα μολις το αντιλαμβανομουν, και εκ των υστερων καταλαβαινα οτι αυτο γινοταν αυθορμητα και ακουσια μολις τον εβλεπα. Ομως, ολα αυτα ηταν απαγορευτικα, παρολο που καποιες φορες με μπερδευε και νομιζα οτι κι εκεινος κατι αισθανεται. Ετσι, λοιπον, αρχισα να τον αποφευγω και ευτυχως -ή δυστυχως- ποτε δεν καταλαβε αυτο που εγω νομιζω: οτι αισθανομουν μεγαλη ελξη για εκεινον. Ενας χρονος εχει περασει απο τοτε που τον ειδα τελευταια φορα, μα ακομη και τωρα οταν τον θυμηθω, αισθανομαι το ιδιο καρδιοχτυπι. Μου λειπει πολυ. Το βλεμμα, το χαμογελο και η απλοτητα του τον καθιστουν τον πιο γλυκο ανδρα που εχω γνωρισει.