ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοντεύω τα 30.Είμαι γυναίκα. Μια γυναίκα ενοχική, καταθλιπτική πολλές φορές. Διάβασα ότι το πρόβλημα των ενοχικών ατόμων ανάγεται στην παιδική τους ηλικία..Έτσι είναι. Έχω έναν αδερφό, ήταν και είναι η αδυναμία της μαμάς. Εγώ μεγάλωσα ως η υποδεέστερη. Όταν η μάνα θύμωνε με μένα με φώναζε με το όνομα της πεθεράς της την οποία μισούσε πολύ κι ας είχα το όνομα της άλλης μου γιαγιάς.. Της θύμιζα την πεθερά της..Φυσιογνωμικά έμοιαζα τότε σ' εκείνη τη γιαγιά μου..Τί ατυχία να μοιάζω στο άτομο το οποίο σιχαινόταν η μητέρα μου. Τι ειρωνεία που μεγαλώνοντας είμαι φτυστή με τη μάνα της μάνας μου.. Εδώ θα πληρώνονται όλα. Ο αδερφός μου από μικρός δούλευε στην επιχείρηση του μπαμπά..Χειρωνακτική εργασία κατά βάση.. Συνεπώς δικαιούταν τα πάντα, ό,τι ζητούσε..Και όντως τα δικαιούταν.. Εγώ που αρίστευα στο σχολείο καθότι δεν μπορούσα σαν κοριτσάκι να κάνω τη δουλειά του πατέρα ήμουν η τεμπέλα, ένα ομοίωμα της μισητής πεθεράς..Ποτέ δεν ζήτησα κάτι. Τα αγγλικά μου τα πλήρωνα μόνη μου, από τα κάλαντα, από τα χαρτζιλίκια των παππούδων, από τα χρηματικά βραβεία που λάμβανα σαν άριστη μαθήτρια.. Μια φορά που ζήτησα χρήματα για το φροντιστήριο ο μπαμπάς εκνευρίστηκε.Ήταν και κοσμος στο σπίτι και ντράπηκα τόσο πολύ..Εκτοτε δεν ξαναζήτησα τίποτα.. Με χτυπούσε πολύ ο αδερφός μου..Δεν τον κατηγορώ γιατί παιδί ήταν..Συμβαίνει αυτό στα αδέρφια.. Όμως μιλάμε για πολύ ξύλο.. Μπουνιές στο κεφάλι, κλωτσιές.. Η μάνα αμέτοχη..Τον φώναζε λίγο αλλά ως εκεί..Δεν τη θυμάμαι να προσπαθεί να μας χωρίσει κι ας τη φώναζα εγώ απελπισμένα από τον πόνο.. Έτσι έφτασε να με χτυπάει μέχρι την ηλικία των 15 ετών εγώ, 16 αυτός..Μέχρι που το έκοψε μόνος του ευτυχώς.. Ήμουν παιδάκι κι αυτό το "όλη μερα κάθεσαι, θα σαπίσει ο καναπές" ηχεί ακόμη οδυνηρά στα αυτιά μου...Για να δώσω πανελλήνιες δεν πήγα σε φροντιστήριο..Δεν ήθελα να τους επιβαρύνω οικονομικά.. Αρίστευσα όμως..Πέρασα σε μια σχολή που θεωρείται η αφρόκρεμα των ΑΕΙ.. Για να τους ευχαριστήσω.. Για να νιώσουν ότι κι εγώ αξίζω.. Όταν ήμουν 20 τα έβγαλα όλα από μέσα μου.. Τα είπα όλα αυτά στη μάνα μου..Κι άλλα τόσα.. Δεν ξέρω αν παραδέχτηκε τα λάθη της.Σίγουρα κατάλαβε επιτέλους ότι είμαι ευαίσθητη και πληγώνομαι..Και άλλαξε η συμπεριφορά της.. Τι να το κάνω τώρα...Όσο διαμορφωνόταν ο χαρακτήρας μου γέμιζα με ενοχές, θλίψη, αίσθηση κατωτερότητας..Ρίζωσε η ενοχικότητα, δεν αλλάζει τώρα. Τώρα πιο πολύ με λυπάται..Δεν διασκεδάζω εδώ και χρόνια γιατί είμαι άνεργη..Και ανεργία και ενοχικότητα μαζί είναι καταστροφικός συνδυασμός.. Δεν βγαίνω έξω, μένω μαζί τους ακόμη..Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση..Δεν έχω ζήσει και πολύ όπως καταλαβαίνετε... Και συγκρίνουν τη ζωη μου με τη ζωή των άλλων νεαρών και με λυπούνται.. Οίκτος..Τι άθλιο συναίσθημα..Βέβαια τώρα γι αυτούς είμαι μια κοπελάρα, μορφωμένη, ηθική, συνεσταλμένη μα πάνω απ όλα με ψυχή μάλαμα.. Βοηθάω όσο μπορώ όποιον έχει ανάγκη και το θαυμάζουν αυτό..Μα δεν το κάνω από ανιδιοτέλεια αλλά από ενοχικότητα, οπότε τι αξία έχει.. Με τρώνε οι τύψεις να ξέρω ότι κάποιος έξω υποφέρει.. Τώρα είμαι η καλύτερη κόρη του κόσμου.. Τα θύματα πάντα κερδίζουν τη συμπάθεια έστω και καθυστερημένα.. Τις προάλλες έγινε κουβέντα για τα κληρονομικά.. Για το μερίδιό μου..Ο αδερφός μου έξαλλος.. Δεν δικαιούμαι εγώ πολλά, αυτός δουλεύει από μικρός λέει... Δεν θέλω τίποτα αδερφέ μου..Κράτησέ τα όλα.. Το έχω μισήσει το χρήμα εξαιτίας σας.. Πάρε τα όλα εσύ και να είσαι γερός να τα διπλασιάσεις.. Εγώ σας αγαπώ, δεν σας βλέπω σαν πηγή χρημάτων..΄Θα φύγω από το σπίτι σε λίγες μέρες με κάτι χρήματα που έχω στην άκρη...Ίσως να μπορέσω να ζήσω αν φύγω..