ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βάζεις τα κλειδιά στην πόρτα,ξεκλειδώνεις και ανοίγεις με εκείνο το πλέον γνώριμο συναίσθημα.Κανενας δεν σε περιμένει.Μα έχεις ένα σπίτι δικό σου πια.Ματαιο σκέφτεσαι καθώς ξαπλωνεις στον καναπέ σου.Αναβεις ένα τσιγάρο και κοιτάς γύρω σου.Ειναι όλα δικά σου.Πηγαινεις στον καθρέφτη.Δικη σου και η νεότητα και η ομορφιά.Αναλογιζεσαι την εικόνα.Δεν είναι ότι δεν σου αρέσεις αλλά επιδέχεσαι βελτίωσης.Εκεινα τα κιλά που έβαλες τον χειμώνα της κατάθλιψης.Ηταν που έλεγες ότι το 2018 θα είναι η χρόνια σου.Λιγο που μεγαλώνεις και έχεις αρχίσει να βλέπεις τις πληγές πάνω σου.Ολα δικά σου σε ένα σπίτι άδειο και εσυ εκεί φορώντας το κορμάκι που σου αρέσει φορώντας τις σκέψεις που σου λένε ποσά πέτυχες-και ποσά απέτυχες -φορώντας ένα χαμόγελο όταν σε αντικρύζεις.Φορωντας όλα τα απαραίτητα τελικά για να πεις είμαι εντάξει.Αλλα δεν θα το πεις.Κατι σου λείπει και ξες πλέον πως δεν είσαι εσυ που απουσιάζεις από το χιλιοπαιγμένο έργο.Είναι εκείνο που θα σ υπενθυμίζει ποια είσαι εσυ -όχι πως ξεχνάς -αλλά δεν είναι να παίζεις με την λήθη.Ολα τακτοποιημένα γύρω σου και αν σε ρωτήσουν είσαι οκ ;Θα απαντήσεις δυνατά τέλεια.Ειναι σαν εκείνες τις στιγμές που όλα είναι εντάξει·Αλλά εσυ δεν είσαι.Ενα ακόμα τσιγάρο και ύπνο.Θα είσαι εντάξει αύριο στην δουλειά σου,στην βόλτα σου,μέχρι να ξανά βάλεις τα κλειδιά στη πόρτα,τότε που όλο σωπαίνουν,μέχρι τότε θα είσαι εντάξει.